Jeanne Marie Bouvier de la Mothe Guyon

JEANNE MARIE BOUVIER DE LA MOTHE GUYON Ons verhaal

1648: Jeanne Bouvier de la Mothe geboren in Montargis, Frankrijk.

1659: Jeanne Bouvier ontvangt haar eerste communie.

1664 (28 januari): Jeanne Bouvier werd gedwongen om huwelijksaktes te ondertekenen zonder te horen wat ze waren.

1664 (februari 18): Bouvier trouwde met Monsieur Guyon en werd Madame Guyon.

1668 (22 juli): Guyon ervoer een "heerlijke en amoureuze wond" van God waardoor ze van God hield "meer dan de meest gepassioneerde minnaar van zijn minnares hield."

1672: Twee van Guyons kinderen stierven aan ziekten.

1672 (22 juli): Guyon verbindt zich ertoe om Jezus als haar echtgenoot te nemen. In individueel gebed beloofde ze zich in het huwelijk met Jezus Christus te verenigen.

1676: Guyon is bevallen van een dochter. Vier maanden later stierf haar man.

1681: Guyon verliet haar huis in Montargis en ging naar Genève. Ze hernieuwde haar geloften aan Jezus Christus in een mis die werd opgedragen door de bisschop van Genève in Annecy in de regio Auvergne-Rhône-Alpes in het zuidoosten van Frankrijk. Ze vestigde zich later in Gex, Frankrijk, in dezelfde regio.

1681–1686: Guyon reisde door Europa en ontmoette op verschillende locaties de Barnabitische pater François La Combe. Gedurende deze tijd schreef ze haar beroemdste boeken, waaronder Een korte en gemakkelijke gebedsmethode (1685) en Spirituele Torrents (1682).

1682: Koning Lodewijk XIV verplaatste het koninklijk hof naar Versailles, waar bisschop Jacques Bénigne Bossuet en pater, later aartsbisschop François Fénelon, invloedrijke religieuze leiders werden.

1685: Het Edict van Nantes werd ingetrokken, dat de veiligheid van de protestanten tot op zekere hoogte had verzekerd. Dragoons (bereden infanterie-eenheden) werden door Frankrijk gestuurd om protestanten te dwingen zich tot het katholicisme te bekeren. Op 16 juli 1685 arresteerde het Vaticaan de populaire Spaanse priester Miguel de Molinos wegens de ketterij van het quiëtisme. Vervolgens werd hij door kardinaal-inquisiteurs veroordeeld tot levenslang in de gevangenis.

1686 (21 juli): Guyon keerde kort na de komst van pater François La Combe terug naar Parijs.

1687: Guyons Commentaar op het Hooglied van Salomo werd uitgebracht.

1687 (oktober 3): La Combe werd gearresteerd door de inquisitie in Frankrijk en opgesloten in de Bastille. Na een proces wegens ketterij werd La Combe veroordeeld en overgebracht naar een gevangenisboerderij.

1688: Guyons Een korte en gemakkelijke gebedsmethode werd geplaatst op de katholieke index van verboden boeken.

1688 (29 januari - 20 september): Guyon werd op bevel van Lodewijk XIV opgesloten in het klooster van de Visitatie. Haar elfjarige dochter werd bij haar weggenomen.

1688: Guyon ontmoet pater François Fénelon op een sociale bijeenkomst.

1689: Vader François Fénelon wordt leraar van de jonge kleinzoon van Lodewijk XIV, de hertog van Bourgogne.

1693: Madame de Maintenon, de vrouw van koning Lodewijk XIV, vaardigt een bevel uit dat Madame Guyon de meisjesschool in St. Cyr niet meer mag bezoeken. Guyon had haar gebedsmethode aan de meisjes op school geleerd.

1693–1694: de Grote Hongersnood vond plaats, resulterend in de hongerdood van ongeveer 600,000 mensen (ongeveer tien procent van de bevolking) van Frankrijk. Fénelon confronteerde koning Lodewijk in een brief met deze massale hongersnood.

1694: Guyon schenkt bisschop Jacques Bénigne Bossuet haar autobiografiemanuscript en andere geschriften. Guyon begon met het schrijven van haar driedelige werk Rechtvaardigingen.

1694 (16 oktober): aartsbisschop François de Harley van Parijs veroordeelde Guyon's Korte en gemakkelijke manier van bidden en Hooglied van Salomo in zijn aartsbisdom.

Juli 1694-maart 1695: Geestelijken die in geheime conferenties bijeenkwamen in Issy, Frankrijk, verkenden de vele mystieke geschriften die de geschriften van Guyon bevatten. Ze hebben haar speciaal onderzocht Een korte en gemakkelijke gebedsmethode en Commentaar op het Hooglied van Salomo. De groep omvatte Bossuet, Tronson, Noailles en vanaf 1695 Fénelon.

1695 (februari 4): Fénelon werd door koning Lodewijk XIV voorgedragen om aartsbisschop van Cambrai te worden, terwijl hij ook zijn kleinzoon bleef begeleiden.

1695 (maart 10): Issy 34 Artikelen ondertekend door geestelijken Bossuet, Tronson, Noailles en Fénelon veroordeelden boeken waarvan werd aangenomen dat ze de ketterij van het quiëtisme bevatten, maar de boeken en geschriften van Guyon werden niet veroordeeld.

1695 (2 juli): Bisschop Bossuet besluit dat de geschriften van Guyon niet ketters zijn. Hij gaf haar ook de communie om haar goede reputatie in de rooms-katholieke kerk te tonen.

1695: Onder politieke druk drong bisschop Bossuet erop aan dat Guyon door de inquisitie zou worden gearresteerd en berecht wegens ketterij.

1695 (juli 7): Drie nonnen, waaronder Moeder Picard, van het Visitatieklooster schreven een brief waarin ze het karakter van Madame Guyon hooghielden en gaven haar een goede referentie voor haar gedrag tijdens haar verblijf in het klooster.

1695 (27 december): Guyon werd gearresteerd. Ze werd vastgehouden in de gevangenis in Vincennes, Frankrijk, waar ze werd ondervraagd.

1696 (oktober 16): Guyon werd overgebracht naar een opsluiting in een nonnenklooster in Vaugirard in Parijs, waar ze werd misbruikt door nonnen.

1697: Molinos stierf in de gevangenis, mogelijk geëxecuteerd door de Vaticaanse autoriteiten.

1697: Aartsbisschop Fénelon publiceert de Stelregels van de heiligen om Guyon te verdedigen. Nog een Fénelon-boek, Telemachos, indirect kritiek op Lodewijk XIV.

1698: (4 juni): Guyon wordt overgebracht naar de Bastille-gevangenis in Parijs.

1699: paus Innocentius XII veroordeelde drieëntwintig voorstellen van Fénelon's Stelregels van de heiligen.

1700: Bisschop Bossuet riep op tot een nieuwe bijeenkomst van de deelnemers aan de eerdere Issy-conferenties. Ze verklaarden Guyon onschuldig aan alle aanklachten.

1703: Guyon wordt vrijgelaten uit de Bastille. Ze ging in Blois aan de rivier de Loire wonen. Velen uit Engeland en Duitsland kwamen haar bezoeken.

1704 (12 april): Bisschop Bossuet sterft.

1709 (december): Guyon maakte haar af Autobiografie.

1715 (7 januari): Aartsbisschop Fénelon stierf in zijn aartsbisdom in Cambrai, Frankrijk.

1715 (1 september): koning Lodewijk XIV sterft.

1715: François La Combe, nog steeds gevangen, sterft.

1717 (9 juni): Guyon stierf omringd door haar dochter Jeanne-Marie en enkele volgelingen.

1720: Guyons Autobiografie gepubliceerd.

BIOGRAFIE

Jeanne Marie de la Mothe Bouvier Guyon (1648–1717) leidde een buitengewoon leven van intens lijden als gevolg van een katholieke inquisitie onder leiding van de Franse bisschop Jacques-Bénigne Bossuet (1627–1704) en koning Lodewijk XIV (r. 1643–1715), en maar wist overwinningen te behalen als veelgeprezen theologische auteur en spirituele mentor. Guyon [Afbeelding rechts] documenteert haar ongelukkige leven in haar Autobiografie, boeken, persoonlijke brieven en bijbelcommentaren, waarin ze zei dat ze ontdekte dat Jezus Christus in haar ziel leefde en verenigd was met haar ziel. Guyon begreep haar leven als een innerlijke martelaar van de Heilige Geest die leefde in de gastvrije en hartstochtelijke omhelzing van God, die ze "mijn dierbare Meester Jezus" noemde (James en Voros 2012: 87). Haar vele boeken en geschriften hebben de tand des tijds doorstaan ​​en hebben hoop gebracht aan velen, waaronder aartsbisschop François Fénelon (1651–1715), theoloog Pierre Poiret (1646–1719), auteur van “Amazing Grace” John Newton (1725–1807) , Engelse dichter William Cowper (1731–1800), grondlegger van het methodisme John Wesley (1703–1791), Quaker Hannah Whitall Smith (1832–1911), Harvard-geleerde William James (1842–1910) en auteur Gene Edwards (1932–2022 ). De paradox van Guyons intense, innerlijke vreugde in de Heer terwijl ze acht jaar gevangenschap doormaakte, verleende haar een onbetwistbaar gezag als iemand die zowel leefde als getuigde van haar christelijk geloof.

Hoewel hij opgroeide in een rijke Franse aristocratische familie in Montargis aan de rivier de Loire, leidde Guyon een moeilijk leven als kind en tiener. Haar moeder was een koude en afstandelijke vrouw die Jeanne grotendeels negeerde en haar beroofde van veel normale kinderactiviteiten, zoals reguliere onderwijs- en sociale kansen. Hoewel haar moeder "niet veel van meisjes hield" (Guyon 1897 1: 9), compenseerde Guyon dit door veel van haar tijd te besteden aan het lezen van de Bijbel en religieuze boeken, waaronder de werken van St. Francis de Sales (1567-1622), voormalig bisschop van Genève. Guyons moeder beweerde religieuze verantwoordelijkheden te hebben in de kerk die de zorg voor haar dochter in de weg stonden. Deze verwaarlozing maakte duidelijk indruk op Guyon, die later schreef dat het gebruik van kerkelijke verantwoordelijkheden als excuus om niet voor kinderen te zorgen ernstige schade berokkent aan kinderen en niet zou moeten worden gedaan (Guyon 1897 1:11-14, onder andere bronnen).

Beide ouders van Guyon waren getrouwd en hadden kinderen voordat ze trouwden. De familie heeft zich nooit met succes ontwikkeld tot een verenigde groep. Guyon voelde zich bezorgd over haar relatie met haar oudere broers en zussen vanwege de spanningen in het gezin (Guyon 1897, 1:19), onder andere bronnen). Inderdaad, Madame Guyons oudere halfbroer, pater La Mothe, een lid van de Barnabitische orde, begon later in haar leven met een van de eerste kerkvervolgingen tegen haar (Guyon 1897 1: 261).

Guyon geloofde dat de overheersende invloed in haar leven haar intense liefde voor God was, die hoop in haar creëerde. In haar Autobiografie ze schrijft: 'Ik hield van hem en ik brandde met zijn vuur, omdat ik van hem hield. Ik hield van hem op zo'n manier dat ik alleen maar van hem kon houden, maar om van hem te houden had ik geen ander motief dan hijzelf' (Guyon 1897 1:96). Guyon schrijft dat deze liefde voor God zich manifesteerde toen ze jong was (Guyon 1897 1:17-18). Ze richtte haar aandacht op God en hoewel ze soms afdwaalde, keerde ze steeds intenser naar God terug naarmate ze ouder werd.

Guyon ontwikkelde zich niettemin tot een charmante en aantrekkelijke tiener die de aandacht trok van haar familie en vrienden. Ze meldt het lezen van de werken van St. Jane de Chantal (1572-1641) en Geestelijke strijd door Lorenzo Scupoli (ca. 1530–1610). Guyons vader gaf haar de vrijheid van spontane conversatie op sociale evenementen en ze werd bekend als een intelligente gesprekspartner. Door de jaren van haar eenzame jeugd ontwikkelde ze een actieve verbeeldingskracht en een snelle geest. Deze charmante eigenschappen trokken mensen naar haar toe, zelfs toen ze protesteerde dat ze alleen voor God wilde leven en sterven (Guyon 1897 1: 10-11).

Op vijftienjarige leeftijd werd Guyon gedwongen te trouwen met een rijke weduwnaar met een hoge sociale status, die op het moment van het huwelijk op 18 februari 1664 achtendertig jaar oud was. Haar afschuw over het huwelijk wordt in haar duidelijk gemaakt Autobiografie waar ze schrijft dat ze "bitter huilde tijdens de huwelijksfeesten en feesten, want ze wilde in plaats daarvan non worden" (Guyon 1897 1:43). Zelfs toen ze de schoonheid van romantische liefde waardeerde, verlangde ze ernaar zich te wijden aan goddelijke liefde, wat werd ontkend door de realiteit van dit slecht bedachte huwelijk.

Kort na haar huwelijk begon er een strijd met Guyons schoonmoeder en haar man die actief probeerden haar te veranderen. Ze ontwikkelden harde regels met betrekking tot beperkt kerkbezoek, beperkt gebed en weinig tijd om te lezen. Haar sociale gesprekken werden afgeluisterd en haar werd opgedragen niet met anderen te praten. Ze kreeg voortdurend ernstige kritiek op haar gedrag en reageerde door zich los te maken van de wereld om haar heen en voortdurend te bidden. In haar eigen woorden ontwikkelde ze een "vervreemding van de corruptie van de eeuw" (Guyon 1897 1:63).

Verscheidene jaren gingen voorbij in het conflicterende huishouden. Op 22 juli 1668 ging Guyon praten met een bezoekende Franciscaanse pater, aartsengel Enguerrand, over haar problemen omdat ze wist dat ze hulp nodig had. De pater luisterde naar het verhaal van Guyon terwijl ze haar hart uitstortte. Hij voelde zich bewogen door haar verdriet en gaf haar raad. Hij zei: 'Dat is het, mevrouw, omdat u buiten zoekt wat u binnenin hebt. Wen uzelf eraan om God in uw hart te zoeken, en u zult God daar vinden” (Guyon 1897 1:65). Guyon voelde de aanwezigheid van God in deze woorden. Ze zou niet meer buiten zichzelf zoeken naar wat ze nodig had: God woonde in haar. Ze zou nu haar hart inzetten om God te vinden.

Hiermee begon de oude spirituele gave van vergoddelijking (theose) voor Guyon. Ze schrijft over dit gezegde: “Deze liefde was zo voortdurend, en hield me altijd bezig, en zo krachtig, ik kon aan niets anders denken. Deze diepe beroerte, deze heerlijke en amoureuze wond, werd mij toegebracht op de Dag van Magdalena, 1668” (Guyon 1897 1:76). De verwonding in haar hart beïnvloedde haar verlangen naar vergoddelijking en hield haar haar hele leven open voor toenemende vereniging met God.

Guyon leed nog steeds veel ongeluk in haar echtelijke familie. Ze baarde vijf kinderen, van wie er twee stierven als jonge kinderen. Ze stelt in haar Autobiografie dat haar man en schoonmoeder haar kinderen van haar vervreemdden. Toen de gezondheid van Monsieur Guyon echter uiteindelijk instortte, verzorgde Madame Guyon haar man tijdens zijn ziekte. Hoewel een verzoening nooit volledig tot stand kwam, ontwikkelde haar man enige waardering voor haar gaven door voor hem te zorgen. Zijn ziekten leidden tot zijn vroege dood in 1676, maar voordat hij stierf, bood hij zijn excuses aan aan zijn vrouw en zei: "Ik verdiende je niet" (Guyon 1897 1: 177). Guyon bleef een rijke weduwe achter. Aanvankelijk logeerde ze bij haar schoonmoeder, maar vervreemding in hun familierelaties maakte een einde aan deze situatie. Guyon hield haar jonge dochter bij zich toen ze het gespannen huishouden achter zich liet en op reis ging om rustig in huurhuizen te wonen en bij vrienden te logeren. Ze bracht tijd door in Parijs, waar ze haar aanzienlijke financiële fortuin beheerde en nadacht over de volgende fase van haar leven.

Guyon ontwikkelde een relatie met de Barnabitische pater François La Combe (1643–1715), die ze een bekwaam geestelijk leidsman vond. Guyon beschreef zijn belangrijkste kenmerken als "eenvoud en oprechtheid", waardoor hij een warm, betrouwbaar persoon was (Guyon 1897, 1: 290). Toen pater La Combe verhuisde om een ​​bediening op zich te nemen in het gebied van Genève, ontwikkelde Guyon een overweldigend gevoel dat God haar riep om anderen in hetzelfde gebied te dienen. Om dit te bereiken nam Guyon haar vijfjarige dochter mee naar Genève. Samen begonnen La Combe en Guyon ziekenhuizen en boden ze zorg aan zieken aan. Ze creëerde zalven om de zieken te zalven, en merkte op dat velen er genezing door vonden.

Gedurende deze periode schreef Guyon twee van haar beroemdste boeken, Commentaar op het Hooglied van Salomo (1687) en Een korte en gemakkelijke gebedsmethode (1685), de laatste werd een bestseller in Europa. Ze ging verder met het schrijven van een commentaar op elk boek in de Bijbel. Haar succes als auteur maakte haar tot een gevierde en populaire auteur en publiek figuur.

Toch raakte Guyon opnieuw verwikkeld in controverses. Ze had haar fortuin in bewaring gegeven voor haar kinderen terwijl ze haar bediening voortzette, maar de bisschop van Genève, Jean D' Aranthon (r. 1661–1695), wilde dat ze aanzienlijke bedragen aan de kerk schonk. Toen Guyon weigerde te gehoorzamen, bedacht de bisschop een plan om haar moeder-overste te laten worden van een religieuze orde genaamd de Nouvelles Catholiques. Guyon verwierp ook dit idee resoluut en zei dat haar gebrek aan religieuze geloften het aanbod belachelijk maakte (Guyon 1897 1: 227). Er deden geruchten de ronde over de relatie tussen Guyon en La Combe, en Guyon merkte op dat 'ze een verhaal verspreidden dat ik met hem aan het rondrennen was. . . en honderd kwaadaardige absurditeiten” (Guyon 1897 1:298).

In het bisdom Genève werden de problemen van Guyon nog erger toen ze een jonge non beschermde tegen de seksuele avances van haar biechtvader, een oudere, corrupte kerkfunctionaris. Deze voorbede voor de jonge non, de roddels over haar relatie met La Combe en haar ongewone populariteit bij een bepaald deel van de geestelijkheid leidden er uiteindelijk toe dat Guyon en La Combe uit dit bisdom werden gezet. Ze vertrokken en begonnen aan een reis van vijf jaar door verschillende delen van Europa, zowel afzonderlijk als samen. Guyon geloofde dat ze leefde ter beschikking van de goddelijke voorzienigheid en dat God voor hun behoeften zou zorgen vanwege hun goddelijke verlatenheid (Guyon 1897, 2:32).

Het activiteitenpatroon van La Combe en Guyon raakte al snel vertrouwd. Bij aankomst in een nieuwe stad, meestal op uitnodiging van een bisschop, zou La Combe worden aangenomen voor een prestigieuze functie, terwijl Guyon bij aristocratische vrouwen logeerde. Haar spiritualiteit trok velen aan en naarmate haar reputatie groeide als spiritueel wijs, ontstonden er meer problemen. Katholieke kerkfunctionarissen raakten uiteindelijk gealarmeerd over de activiteiten van La Combe en Guyon. Mensen klaagden dat ze de structuur van de kerk verstoorde door een vrouwelijke spirituele leider te zijn, zoals Guyon schreef dat sommige monniken 'geërgerd waren dat een vrouw . . . zou zo gewild moeten zijn' (Guyon 1897, 2:85). Er rezen vragen over de bron van haar wijsheid en er werd vaak beweerd dat ze een heks was. Guyon schrijft dat kerkelijke functionarissen zeiden dat ze een 'tovenares was; dat ik door magie zielen aantrok; dat alles wat in mij was, duivels was” (Guyon 1897 2:98). Bijgevolg werd ze gevraagd plaats na plaats te verlaten. Noodgedwongen verhuisden La Combe en Guyon regelmatig. Onder de plaatsen waar ze woonden waren Thonon, Turijn, Grenoble, Marseille, Nice, Genua, Vercelli, en met veel reizen tussen deze plaatsen.

Tijdens dit tijdperk van hun reizen broeide er in Rome een situatie die zowel Guyon als La Combe trof. De Spaanse priester Miguel de Molinos (1628–1696) werd een populaire geestelijk leidsman in het Vaticaan voor zowel mannen als vrouwen en leidde aanbidders in het zoeken naar de aanwezigheid van God in stilte. Deze stille aanbidding werd gezien als buiten de macht van de kerkelijke hiërarchie. Deze groeiende beweging, quiëtisme genaamd, trok de aandacht van de inquisitie, wiens ambtenaren pater Molinos arresteerden. In 1687 oordeelde paus Innocentius XI (reg. 1676–1689) Molinos schuldig aan quiëtisme en veroordeelde hem tot levenslange gevangenisstraf. Deze pauselijke veroordeling maakte het quiëtisme tot een formele ketterij, wat de weg vrijmaakte voor beschuldigingen tegen andere personen.

Pater La Mothe, de halfbroer van Guyon en La Combe's meerdere in de Barnabitische orde, zag de implicaties van deze nieuw gedefinieerde ketterij. Hij beschuldigde Guyon en La Combe van quiëtisme en liet Franse kerkelijke functionarissen "voorstellen . . . van Molinos, zeggend dat het de fouten waren van pater La Combe” (Guyon 1897 2:143). Pater La Mothe schreef ook kerkelijke functionarissen die klaagden over La Combe's vermeende schandalige gedrag met Guyon. Na vijf jaar van de reizen van La Combe en Guyon te hebben waargenomen, regelde pater La Mothe een uitnodiging aan La Combe om terug te keren naar Parijs, onder het voorwendsel dat La Combe's predikingsvaardigheden daar nodig waren. Guyon erkende dat haar halfbroer La Combe kwaad bedoelde, maar hij stond erop terug te keren om zijn gelofte van gehoorzaamheid na te komen. De inquisitie arresteerde La Combe op 3 oktober 1687 en zette hem op in de Bastille. Pater La Mothe was in staat “Zijne Majesteit ervan te overtuigen dat hij een gevaarlijke geest is; daarom is hij, zonder hem te veroordelen, voor zijn leven opgesloten in een fort” (Guyon 1897 2:159). Er deden geruchten de ronde dat La Combe in het geheim zaken deed met Rome, wat een ernstige beschuldiging was van de Gallicaanse kerkelijke hiërarchie in Frankrijk. Na het proces dat pater La Mothe had georganiseerd, werd La Combe opgesloten wegens ketterij op een gevangenisboerderij. Zijn opsluiting eindigde pas met zijn dood in 1715.

La Combe had consequent beweerd dat zijn relatie met Guyon kuis was geweest, maar onder de druk van zijn opsluiting en gedwongen dwangarbeid, en onder druk van de autoriteiten na jaren van gevangenschap, ondertekende La Combe verklaringen waarin stond dat hij en Guyon een immorele relatie (James en Voros 2012: 58-66). Madame Guyon stelt toch in haar Autobiografie dat ze geloofde dat hij een speciale beloning in de hemel zou krijgen vanwege zijn intense lijden ter wille van de gerechtigheid. “God, die alles ziet, zal ieder vergelden naar zijn werken. Door de communicatie met de geest weet ik dat hij zeer tevreden en aan God overgelaten is” (Guyon 1897 2:159).

Op 29 januari 1688 ontving Guyon [Afbeelding rechts] een lettre de cachet, een geheime brief van de Franse koning, waarin hij haar opsluiting beval. Koning Lodewijk XIV beval dat ze zou worden opgesloten in het Visitatieklooster aan de Rue Saint-Antoine in Parijs. In de koninklijke brief stond dat Guyon correspondentie had met Miguel de Molinos, de veroordeelde ketter, en dat zij ook verdacht werd van ketterij. Guyon onderwierp zich gewillig aan de opsluiting waarin ze werd ondervraagd over haar overtuigingen door de kanselier van de aartsbisschop en anderen. Gedurende de volgende acht maanden werkten groepen supporters voor haar vrijlating en tegenstanders voor haar voortdurende opsluiting. Ten slotte werd Guyon op 1635 september vrijgelaten vanwege de medelevende tussenkomst van Madame Françoise de Maintenon (1719–20) met haar echtgenoot Lodewijk XIV.

Ongeveer zes weken na haar vrijlating ontmoette Guyon pater François Fénelon op een sociale bijeenkomst. Ze werden al snel spiritueel close, voerden lange gesprekken en correspondeerden regelmatig. Gedurende hun vriendschap geloofde Fénelon dat Guyon inderdaad een speciale relatie met God had. Hij vroeg haar om hulp bij het ontwikkelen van zijn eigen mystieke gevoel en wendde zich ook tot haar voor hulp bij zijn eigen spirituele problemen (Fénelon 1964: 100).

In zijn tijdgenoot Historische memoires van Versailles, Duc de Saint-Simon schreef over Guyon en Fénelon. Hij beschreef Guyon "als een vrouw helemaal in God, wiens nederigheid en wiens liefde voor contemplatie en eenzaamheid haar binnen de strengste grenzen hield." Saint-Simon beschrijft Fénelon door te zeggen: "Fénelon was een man van kwaliteit, zonder fortuin, - wie het bewustzijn van humor - van het insinuerende en boeiende soort - verenigd met veel bekwaamheid, gratie van intellect en leren, geïnspireerd door ambitie." Saint-Simon vatte de essentie van de vriendschap tussen Guyon en Fénelon samen door te zeggen: “Er was een uitwisseling van plezier tussen hun geesten. Hun subliemen versmolten” (Saint-Simon 1967 1:114–15).

Samen rouwden Fénelon en Guyon om de vervolging van Franse protestanten (bekend als hugenoten), de verwaarlozing door de staat van uitgehongerde Franse boeren en de verschrikkingen van kinderarbeid en huiselijk geweld. Fénelon pleitte voor bekering van de protestanten door het voorbeeld van heilige levens en vriendelijke conversatie in plaats van het gebruik van geweld en had met succes velen tot het katholicisme bekeerd. Fénelon was inderdaad bekend geworden vanwege zijn zachte behandeling van alle mensen. Guyon geloofde dat God door Fénelon werkte en de kracht van zijn positie gebruikte om het katholicisme te verspreiden en voor lijdende mensen te zorgen (Guyon 1982: 183).

Toch bestonden er aan het Franse hof veel uitdagingen voor Fénelons opvatting van het katholicisme. Koning Lodewijk XIV daagde het gezag van de paus in de rooms-katholieke kerk uit door zijn Gallicaanse beweging, die beweerde dat de Franse katholieke kerk autonomie had ten opzichte van Rome. Bisschop Jacques Bénigne Bossuet (1627–1704) hielp de Gallicaanse beweging leiden. Bisschop Bossuet hield preken aan het hof van Lodewijk XIV, had de herroeping van het Edict van Nantes in 1685 gesteund, dat protestanten enige bescherming had gegeven, en droeg bij tot de theorie van het goddelijk recht van koningen. In 1682 werden de "vier artikelen van de verklaring van de clerus van Frankrijk" gepubliceerd, waarin werd beweerd dat de paus geen gezag had over koningen, en dat in de katholieke kerk een algemene raad het gezag over de paus bezat, volgens het concilie van Konstanz (1414-1418). Fénelon daarentegen geloofde dat de paus inderdaad geestelijk gezag bezat over de katholieke kerk in Frankrijk, een positie die bekend staat als het ultramontanisme. Bossuet worstelde met Fénelon over het verschil tussen Gallicanisme en Ultramontanisme. Dit conflict maakte de positie van de paus uiteindelijk moeilijk in 1699 nadat Lodewijk XIV eiste dat de paus Fénelon zou veroordelen wegens ketterij.

Zoals Guyon en Fénelon correspondeerden na hun ontmoeting in 1688, bleef de carrière van laatstgenoemde stijgen. Hij werd de tutor van de kleinzoon van Lodewijk XIV, de hertog van Bourgogne, in 1689, waardoor Fénelon een machtige positie aan het hof kreeg. Guyon geloofde, net als anderen, dat God door de bediening van Fénelon een opwekking zou bewerkstelligen aan het Franse hof. Ze droomden van een nieuw en rechtvaardig Frankrijk, tot stand gebracht door hun gebeden, overtuigingen en acties. Fénelons algemeen erkende gaven van leiderschap en wijsheid wekten ook jaloezie en concurrentie op (James 2007a: 62).

Madame de Maintenon, die ooit de zaak van Guyon had verdedigd, maakte een plotselinge ommekeer en werd verantwoordelijk voor Guyons tweede opsluiting. In 1686 had de echtgenote van de koning in Saint-Cyr een school voor meisjes gesticht, waar dochters van verarmde adel werden opgeleid. Maintenon nodigde Guyon uit om kleine groepjes meisjes te leren bidden. Guyons gebedsmethode uit haar boek, Een korte en gemakkelijke gebedsmethode, verspreidde zich over de school en beïnvloedde de adolescente leerlingen. Sommige geestelijken die naar Saint-Cyr kwamen, maakten zich zorgen over de gebedsmethoden van Guyon en noemden ze Quietist. De bisschop van Chartres en Saint-Cyr, Paul Godet, vertelde Madame de Maintenon dat Guyon de orde van de school verstoorde door haar inspanningen met de meisjes. Bisschoppen en priesters verspreidden geruchten over de gevaarlijke quiëtistische invloed op de school. Op 2 mei 1693 gaf Madame de Maintenon het bevel dat Guyon Saint-Cyr niet opnieuw kon bezoeken en viel Guyon aan (Guyon 1897 2:317).

In de overtuiging dat bisschop Bossuet een fatsoenlijk persoon was, nodigden Guyon en Fénelon zijn tussenkomst uit in de kwestie van haar katholieke geloof en leer. Een vroom lid van het Franse hof bracht Bossuet naar het huis van Guyon, en Guyon gaf Bossuet vrijwillig alles wat ze ooit had geschreven. De bisschop bestudeerde deze documenten zorgvuldig, maar in plaats van sympathie te tonen voor Guyon, reageerde hij vol afgrijzen. De volgende zes maanden bleef hij haar geschriften bestuderen en regelde vervolgens een nieuwe ontmoeting met Guyon en Fénelon in januari 1694. Hoewel hij haar als een misleide vrouw beschouwde, geloofde Bossuet dat Guyon niettemin een goed katholiek was. Hij gaf haar een certificaat waarin stond dat ze een echte katholiek was met een orthodox geloof en diende haar de eucharistie toe. Beide acties bleken cruciaal toen de quiëtistische controverse bleef escaleren (Guyon 1897 2: 317).

Een groep geestelijken bestaande uit Bossuet, [Afbeelding rechts] pater Louis Tronson (een voormalige leraar van Fénelon) en Louis-Antoine de Noailles, de bisschop van Chalons, kwamen bijeen om de geschriften van Guyon te analyseren. Deze groep hield haar vergaderingen vertrouwelijk, zodat aartsbisschop François de Harley van Parijs niet op de hoogte hoefde te worden gesteld, aangezien Harley noch als theoloog, noch als integer persoon werd gerespecteerd. Ze ontmoetten elkaar in Issy, een landelijk gebied ten zuiden van Parijs, van juli 1694 tot maart 1695. In 1695 werd Fénelon door de koning voorgedragen als aartsbisschop van Cambrai, waarna hij werd toegevoegd aan de deelnemers aan de Issy-conferenties. Hij had orthodoxe mystieke literatuur bestudeerd en werd in de commissie beschouwd als de autoriteit op dit gebied. De deelnemers aan de Issy-bijeenkomsten gaven in 1695 een document uit, dat ze allemaal ondertekenden. Geschreven in de vorm van een reeks artikelen die een catechismus van de kerk bevatten, gaf dit document ook een lijst uit van veroordeelde boeken die geacht werden de ketterij van het quiëtisme te bevatten. Guyon werd niet expliciet veroordeeld in deze Issy-artikelen, die werden gepubliceerd en wijd verspreid (Guyon 1897 2:305).

Toen aartsbisschop Harley hoorde van de geheime Issy-conferenties, werd hij boos en vroeg om een ​​ontmoeting met Guyon. Op advies van Bossuet weigerde Guyon echter om Harley te ontmoeten; bijgevolg censureerde Harley officieel de boeken van Guyon in zijn aartsbisdom (McGinn 2021: 246–47). Uit angst voor arrestatie ging Guyon in de winter van 1695 in de kathedraalstad Meaux van Bossuet wonen in het Visitatieklooster, op zoek naar bescherming van Bossuet tegen Harley.

Madame de Maintenon beïnvloedde vervolgens bisschop Bossuet om Guyon te veroordelen in de hoop haar invloed op aartsbisschop Fénelon te breken. Madame de Maintenon was boos geworden op Fénelon, blijkbaar omdat hij weigerde haar te steunen in haar ambitie om koningin van Frankrijk te worden. Lodewijk XIV was in het geheim getrouwd met Madame de Maintenon omdat ze niet tot de adel behoorde en protestant was geweest. Vandaar dat haar verlangen om koningin van Frankrijk te worden voortdurend werd ontkend. Maintenon was ook jaloers op de vriendschap tussen Guyon en Fénelon. Bossuet wilde zijn carrière in het episcopaat voortzetten en wist dat Maintenon de beslissingen van koning Lodewijk XIV beïnvloedde over wie hij moest verheffen. Helaas, beïnvloed door Maintenon, begon Bossuet Guyon te kwellen met acties en woorden waarvan nonnen getuige waren in het Visitation-klooster terwijl Guyon daar woonde (Guyon 1897 2: 314). Hij dreigde haar met straffen als ze niet akkoord zou gaan met het ondertekenen van documenten waarin hij instemde met zijn beschuldigingen van ketterij. Guyon weigerde mee te werken en begon brieven te schrijven waarin hij vrienden vertelde wat er met haar gebeurde in het klooster. Guyon legt het in haar uit Autobiografie"Maar de bisschop van Meaux, die Madame de Maintenon een veroordeling had beloofd en die zich meester van de zaak wilde maken, bracht zoveel moeilijkheden naar voren, soms onder het ene voorwendsel, soms onder een ander, dat hij een middel vond om alles te ontwijken dat ik had. gevraagd, en liet niets verschijnen dan wat hem goed leek” (Guyon 1897 2:301). De moeder-overste François Elizabeth Le Picard en twee andere nonnen ondertekenden een brief waarin ze zeiden dat Guyon "grote regelmaat, eenvoud, oprechtheid, nederigheid, vernedering, zoetheid en christelijk geduld had, en een ware toewijding en waardering voor alles wat van het geloof is. ” Hun conclusie bij de brief luidt: "Dit protest is eenvoudig en oprecht, zonder andere mening of gedachte dan om te getuigen van de waarheid" (Guyon 1897 2: 315).

Dit conflict over mystiek en quiëtisme in de katholieke kerk werd het Grote Conflict genoemd en omvatte controverse over veel kwesties. Argumenten en debatten woedden door heel Europa en de hiërarchie van de katholieke kerk, waaronder paus Innocentius XII (r. 1691-1700), koning Lodewijk XIV, aartsbisschop Fénelon, bisschop Bossuet en Madame Guyon [Afbeelding rechts]. Het Grote Conflict begon met vurige woorden in vergaderingen en conferenties. Met betrekking tot deze Franse geestelijken als gelijken, werd Guyons spirituele autoriteit zelf een doelwit. Tijdens jaren van ondervragingen bouwde Bossuet een zaak op tegen Guyon op basis van zijn eigen ongemak met mystiek, maar Guyon zette haar zelfverzekerde verdediging voort. In haar Autobiografie Guyon zegt dat toen ze met Bossuet sprak, ze bij zichzelf dacht dat als de Heer door Bileams ezelin kon werken (Numeri 22:23), de Heer door een vrouw zou kunnen spreken (Guyon 1897 2:264). Bossuets boek, Quakerisme a-la-mode, of een geschiedenis van quiëtisme, viel Guyon aan en riep herhaaldelijk op tot verbranding van Guyon op de brandstapel (Bossuet 1689:60). Hij hoonde de "enorme opschepperij van een vrouw" (103) door te zeggen: "Haar boeken en haar leer hadden de hele Kerk aanstoot gegeven" (61). Bossuet veranderde zijn eerder uitgesproken mening over Guyon en beweerde dat ze een gevaarlijke crimineel was die zowel voor zijn onderzoek als voor de gerechtigheid die hij bood, was gevlucht. De Franse staat had nu een excuus om Guyon te achtervolgen.

Guyon werd opgejaagd door de politie. Ze kreeg het advies van vrienden om het land te verlaten om zich te verbergen voor de inquisitie. Ze verwierp het idee om het land te ontvluchten. Ze verborg zich echter zes maanden voor bisschop Bossuet en woonde vanaf 9 juli 1695 onder valse namen in Parijs tot aan haar arrestatie.

Guyons relatie met aartsbisschop Fénelon bemoeilijkte de beschuldigingen van ketterij die tegen haar waren ingediend, aangezien hij een zeer gerespecteerde aartsbisschop was. Op 27 december 1695 werd Guyon uiteindelijk ontdekt in haar schuilplaats in Parijs en beschuldigd van ontsnapping uit Bossuet. Ze werd gearresteerd en aanvankelijk opgesloten in de gevangenis van Vincennes, waar ze acht en een half jaar opgesloten zat. Aanvankelijk werd ze onderworpen aan zware ondervragingen door Gabriel Nicolas de La Reynie, luitenant-generaal van de politie in Frankrijk.

Guyon ontkende standvastig elke waarheid in de beschuldigingen die tegen haar waren ingediend. La Reynie oordeelde uiteindelijk dat Guyon onschuldig was, maar de staat deed vervolgens opnieuw een poging om haar schuldig te verklaren. Op 16 oktober 1696 werd Guyon uit haar gevangenschap in Vincennes overgebracht naar een klein nonnenklooster in Vaugirard. Guyon meldt dat ze huilde toen haar werd verteld dat ze de gevangenis van Vincennes zou verlaten. Ze wist dat er in het klooster geen openbare getuigen zouden zijn en dat ze haar zouden behandelen zoals ze wilden. Guyon werd fysiek en mentaal mishandeld in het klooster, terwijl de nonnen haar beschimpten en haar regelmatig in het gezicht sloegen.

Fénelon verdedigde Guyon in zijn boek, The Maxims of the Saints Explained, met betrekking tot het innerlijke leven, gepubliceerd in januari 1697. Hij geloofde dat de kwaliteiten van Guyon dezelfde waren als die van heiligen in voorgaande eeuwen. Om dit te bewijzen, vergeleek hij Guyons gedachten over vereniging met God met andere aanvaarde heiligen in de kerk, zoals Franciscus van Sales, Jane de Chantal en Catherine de Genoa (1447–1510).

Naarmate de controverse groeide, ontwikkelden de sterke persoonlijkheden van Fénelon, Guyon en Bossuet elk hun eigen standpunten. Fénelon verdedigde Guyon door te stellen dat de katholieke kerk altijd heeft erkend dat bepaalde personen een speciale relatie met God hebben, zoals blijkt uit de levens van de heiligen. Guyon bleef trouw aan haar spirituele overtuigingen en volgde de leiding van haar geweten. Bossuet verklaarde dat Guyon een gevaarlijke ketter was die als zodanig gebrandmerkt moest worden. Op 4 juni 1698 werd Guyon uit Vaugirard gehaald en overgebracht naar de Bastille-gevangenis waar koning Lodewijk XIV zijn politieke vijanden opsloot en soms liet martelen (James en Voros 2012: 80).

Fénelon [Afbeelding rechts] weigerde Guyon te veroordelen. In plaats daarvan ging hij in beroep om een ​​uitspraak van Rome. Bossuet stuurde lobbyisten naar Rome, terwijl Lodewijk XIV Fénelon beval opgesloten te worden in zijn aartsbisdom Cambrai, en hem het recht ontzegde om naar Rome te reizen om zijn ideeën uit te leggen en zichzelf te verdedigen. Paus Innocentius XII droeg de zaak over aan een commissie van kardinalen, die die van Fénelon onderzochten Stelregels van de heiligen. Innocentius XII vaardigde op 12 maart 1699 een brief uit waarin drieëntwintig stellingen uit Fénelon's Maxims. Deze opdracht was echter een kleine veroordeling, waarin nooit sprake was van ketterij, dus het oordeel was een teleurstelling voor Bossuet. Paus Innocentius XII zei over de controverse: “De aartsbisschop van Kamerijk maakte een fout door te veel van God te houden. De bisschop van Meaux heeft gezondigd door te weinig van zijn naaste te houden” (Bedoyere 1956: 215).

Gedurende de jaren van opsluiting onderging Guyon vele langdurige ondervragingen zonder haar beschuldigingen te kennen en geen toegang te hebben tot juridisch advies. In de Bastille bracht Guyon het grootste deel van haar tijd door in eenzame opsluiting, hoewel de autoriteiten soms een vrouw binnenhaalden om haar te bespioneren in de hoop bewijs te krijgen van Guyons schuld. De rechter M. d'Argenson waarschuwde Guyon dat ze zou kunnen worden gemarteld en in de kerker zou kunnen worden gestopt. Guyon schrijft dat toen ze haar naar beneden brachten: “Ze lieten me een deur zien en vertelden me dat ze daar martelden. Andere keren lieten ze me een kerker zien. Ik vertelde hen dat ik het heel mooi vond en dat ik daar goed zou leven "(Guyon 2012: 90). Maar zelfs in deze jaren van kwelling brachten haar spirituele overtuigingen dat de zuivere liefde van God, overgave aan Gods wil en toegewijde trouw aan een lijdende Jezus Christus haar vrede bracht.

In 1700 riep bisschop Bossuet op tot een nieuwe bijeenkomst van de geestelijken van de Issy-conferenties. Tijdens deze bijeenkomst zuiverden ze de reputatie van Guyon en zeiden dat ze niets verkeerds had gedaan. Tijdens deze bijeenkomst van de geestelijken schreef bisschop Bossuet dat de moraal van Guyon niet in twijfel werd getrokken en dat er niet meer werd gesproken over de valse getuigenissen van anderen. Drie jaar later, op 24 maart 1703, werd Madame Guyon vrijgelaten uit de Bastille. Vanwege haar slechte gezondheid werd ze op een draagstoel uit de gevangenis gedragen. Na haar vrijlating schreef Guyon Getuige Bastille waarin ze haar meer dan acht jaar van fysiek, emotioneel en spiritueel misbruik beschrijft. Aan het einde van haar Bastille-memoires concludeert Guyon over deze jaren van intens lijden:

Er is niets groter dan God en niets kleiner dan ik. Hij is rijk. Ik ben arm. Ik kom niets tekort en heb nergens behoefte aan. Dood, leven, het is allemaal hetzelfde voor mij. Eeuwigheid, tijd, alles is eeuwigheid, alles is God, God is liefde en liefde is God en alles in God is voor God (James en Voros 2012: 99).

Na haar vrijlating kreeg Guyon de opdracht om bij haar oudste zoon en zijn vrouw te blijven, die beiden een hekel aan haar hadden. Uit angst voor fysieke mishandeling verzocht de plaatselijke bisschop om Guyon haar volledige vrijheid te geven. De rechtbank stemde dit toe en ze ging in een huisje in Blois wonen in de buurt van haar dochter (James 2007b: 100).

In het manuscript getiteld "Supplement to the Life of Madame Guyon", schrijft een van haar anonieme volgelingen over de vele bezoekers die met haar kwamen bidden vanuit heel Europa en de Nieuwe Wereld. Guyon had naar de Bastille kunnen worden teruggestuurd als dit was ontdekt, maar ze verwelkomde al haar bezoekers. Veel Quakers uit Pennsylvania kwamen naar haar toe en praatten over stil gebed (James 2007b).

De "Supplement to the Life of Madame Guyon" beschrijft de voortdurende relatie tussen Guyon en Fénelon:

Haar contact met de heer de Fénelon werd voortgezet, zowel door schriftelijke aantekeningen als door interne communicatie. Tussen dit soort zielen kunnen ze communiceren, of ze nu dichtbij of ver weg zijn. Ze zijn in staat elkaar te voelen en elkaar te kennen op een onbekende manier voor degenen die de ervaring niet hebben. Goddelijke activiteiten vonden plaats tussen deze twee mystieke adelaars. Alleen de eeuwigheid zal deze bekend maken (James 2007b: 96).

Bisschop Bossuet stierf op 12 april 1704. Aartsbisschop Fénelon, nog steeds beperkt tot reizen in zijn aartsbisdom, stierf op 7 januari 1715 in Cambrai. Koning Lodewijk XIV stierf op 1 september 1715. François La Combe stierf in het gevangenkamp waar hij ook in 1715 gevangen zat. Op 9 juni 1717, op negenenzestigjarige leeftijd, stierf Madame Guyon vredig in aanwezigheid van haar dochter en andere vrienden in Blois. Ze had de meeste deelnemers aan het Grote Conflict overleefd.

ONDERRICHTINGEN / DOCTRINES

In het werk van Madame Guyon komen een aantal sleutelthema's en theologieën voor. Ze omvatten een uitleg van de rol van de Heilige Geest; de theologie van theosis, of vergoddelijking, waarin ze pleit voor een huwelijksrelatie tussen de menselijke ziel en God; en de roeping tot het priesterschap voor zowel mannen als vrouwen.

Guyon ontwikkelt een theologie van de Heilige Geest in haar verschillende geschriften. Haar centrale vraag was: wie is de Heilige Geest en hoe werkt de Heilige Geest in mensenlevens? Ze beantwoordt deze vragen vooral met de nadruk dat de Heilige Geest martelaren maakt van uitverkoren zielen. Haar proefschrift ligt in het begrijpen van Gods pure liefde die ons omhult met genade en barmhartigheid, maar de mens kan dit ervaren als lijden, vernietiging en geestelijk martelaarschap.

In Spirituele Torrents (1853), biedt Guyon een metafoor voor het met de Heilige Geest vervulde leven. Ze zegt dat God als een oceaan is waar rivieren in stromen. Veel rivieren stromen naar deze oceaan, maar ze hebben verschillende paden, sommige kronkelend en andere in een gestaag tempo voortrollend. Weer anderen vervoeren grote boten vol met eigendommen, terwijl andere rivieren droogvallen en sterven. Maar de beste rivier gutst snel als een stortvloed voort tot hij in de immense oceaan verdwaalt. Terwijl de wateren samenvloeien, kan de rivier niet langer worden onderscheiden van de oceaan. Guyon legt uit dat dit laatste voorbeeld van de torrent laat zien hoe christenen God moeten zoeken. De Heilige Geest opent het hart, de geest, de ziel en de geest van het individu om God hartstochtelijk te zoeken, net zoals een waterstroom alles op zijn weg duwt totdat het de oceaan bereikt. Ze schrijft in Spirituele Torrents dat de gelovige dan een “staat van vergoddelijking bezit, waarin alles God is. . . . God vergoddelijkt de ziel niet ineens, maar beetje bij beetje; en dan, zoals gezegd, vergroot Hij de capaciteit van de ziel, die Hij altijd meer en meer kan vergoddelijken, aangezien Hij een ondoorgrondelijke afgrond is '(Guyon 1853: 204–05).

In het meest diepgaande werk van Guyon, her Autobiografie (1720), ze vertelt het chronologische verhaal van haar leven samen met interpretaties van haar levenservaringen. Ze legt haar familiegeschiedenis uit en beschrijft invloeden die volgens haar haar persoonlijkheid hebben gevormd. Toen Guyon dit boek schreef, geloofde ze dat alleen bisschop Bossuet het zou lezen, dus schreef ze spontaan en schreef ze al haar gedachten op. Haar openheid over haar levenservaringen straalt door dit werk. Ze beweert dat God haar uit een egocentrische liefde en leven heeft geleid, wat ze fatsoen noemt. Door intens lijden verenigde ze zich door een echt, geestelijk martelaarschap met haar Meester Jezus (Guyon 1897 2:54).

Het meest controversiële van haar werken was haar boek uit 1685, Een korte en gemakkelijke gebedsmethode. In dit boek pleit Guyon ervoor analfabeten te leren hoe ze moeten bidden en hoe het gebruik van gebed de pijn van ongelukkige en beledigende situaties kan verzachten. Gebed en een innerlijk leven worden gezien als krachtige instrumenten in de strijd tegen de harde realiteit van het leven.

In een andere belangrijke bron van controverse, haar Commentaar op het Hooglied van Salomo (1687) beschrijft Madame Guyon de relatie met God, gebruikmakend van de metafoor van een hartstochtelijke, menselijke band tussen de Heilige Geest en een vertrouwende gelovige. Ze schrijft dat de kus het symbool is voor essentiële eenheid tussen God en de gelovige. "Laat hem me kussen met de kussen van zijn mond", citeert ze uit Hooglied 1:1. Volgens Guyon verlangen mensen boven alles naar deze vereniging.

Guyon stelt dat vereniging met God in eerste instantie alleen plaatsvindt met de menselijke vermogens van begrip, geheugen en wil als alleen omhelzingen en niet met de kus die de mens verlangt. In de kus wordt het Woord van God volledig meegedeeld aan de ziel. Ze beschrijft God als een en al mond, en mensen als degenen die de kus van zijn goddelijke mond verlangen. Wanneer God als alle mond communiceert met de ziel, draagt ​​de ziel veel vrucht. Guyon schrijft over de ervaring van het huwelijk tussen de ziel en God:

Christus nodigt alle innerlijke zielen, die de dochters van Zion zijn, uit om buiten zichzelf en hun onvolmaaktheden uit te gaan om te contempleren. . . . De goddelijke natuur fungeert als de moeder van de menselijke natuur en bekroont de innerlijke ziel met koninklijke kracht (Guyon 2011b: 137).

Guyon pleit voor de christelijke doctrine van theosis of vergoddelijking, een benadering van gebed die inhoudt dat spirituele perfectie en vereniging met God bekend kunnen worden tijdens iemands aardse leven. Deze perfectie komt door een passief luisteren naar Gods Woord in de ziel, een Woord dat zuivert en verlicht terwijl het wordt afgeleverd. De persoon drukt zijn geloof uit in Gods bereidheid om te handelen door aandachtig te luisteren naar de goddelijke Geest en bij de ontvangst van het Woord te handelen op basis van alle goddelijke inspiraties die het Woord vergezellen.

Guyon bevestigt het belang van het innerlijke leven van het hart, de geest, de ziel en de geest. Ze stelt dat een religie van waarheid en rechtvaardigheid uit het hart moet komen, waarin de ziel op weg is naar vereniging en vergoddelijking met God. De ziel doorloopt vele stadia om vergoddelijking te bereiken, beginnend met God die een menselijke kracht aanraakt, zoals het hart, de geest of de ziel, en de persoon genade schenkt om in het innerlijke leven de aanwezigheid van God waar te nemen. Deze voorbijgaande momenten leiden de persoon ertoe om op God te vertrouwen en te begrijpen dat de grootste actie die we kunnen ondernemen die van volledige overgave en overgave aan de Heilige Geest is. We beginnen te leven naar Gods verlangens voor ons, niet naar onze eigen waarnemingen en verlangens.

Guyon beweert dat we onszelf aan God moeten overgeven en niet langer eigenaar van onszelf moeten zijn. Haar voorwaarde om onze fatsoen te verliezen, betekent dat we onze wil en rechten op ons eigen leven hebben opgegeven. We zijn niet langer ons eigendom, maar behoren volledig toe aan God. Wij zijn van God en God van ons. Op het hoogtepunt van de vergoddelijking nemen we deel aan en leven we in God, onszelf verliezend in het goddelijke wezen. De ziel ervaart in dit leven de zaligheid van God, en geen enkele omstandigheid kan deze zegen en vrede wegnemen.

Wanneer de persoon een pure liefde voor God vanuit het hart ervaart, vloeit er volgens Guyon een natuurlijke overgave aan Gods wil uit de persoon voort. Gods wil aanraken in liefde schept trouw aan de lijdende Jezus Christus, die zij Meester Jezus noemt. Overgave aan Gods wil schept onschuld omdat de essentie van onschuld leven in de wil van God is. Deze eigenschappen van innerlijke religie creëren de realiteit van het leven in het Koninkrijk van God, terwijl we vooruitgang boeken in de richting van eenwording met God. Guyon leefde dit geloof na en zei dat zelfs tijdens haar opsluiting in de Bastille haar overgave aan God haar vervulde met “onmetelijke vreugde. . . want ik zag mezelf zoals je was, mijn lieve Meester Jezus, te midden van boosdoeners "(James and Voros 2012: 87).

Guyon ontleent dit geloof in theose aan Johannes 17:21 (New Jerusalem Bible) waarin Jezus Christus tot zijn Vader bidt: “Dat zij allen één mogen zijn. Zoals u, Vader, in mij bent en ik in u, mogen zij ook in ons zijn, zodat de wereld gelooft dat u mij hebt gestuurd. Deze harmonie van de wil van de mens met de wil van God maakt het menselijk geluk en krachtige vrede te midden van moeilijke omstandigheden. Door de menselijke wil aan God over te geven en Gods wil met welwillendheid te ontvangen, hebben we de gewoonte onze wil te verliezen in die van God. Vandaar dat de mens overgaat in, transformeert en verandert in God. Guyon schrijft: “Zoals de Vader in de Zoon is en de Zoon in de Vader, zo moet de ziel in God zijn en God in de ziel. Om God in de ziel te laten zijn, moet de ziel leeg zijn. Zodat de ziel in God is, moet de ziel zichzelf verlaten en in God overgaan om één te zijn ”(Guyon 2020: 238).

Daarnaast vertelt Guyon over haar eigen ervaringen met de roeping om priester te worden door middel van haar interpretaties van dromen en spirituele begeleiding. Ze interpreteert wat zij zalvingsdromen noemde, waarin God de betekenis en het doel openbaart aan mensen met oren om te luisteren. Haar geestelijk leidsman nadat ze weduwe was geworden, was moeder Geneviève Granger (1600–1674), een benedictijnse priorin, die Guyon adviseerde om met het kind Jezus te trouwen. Guyon volgde deze richting en bevestigde deze geloften jaarlijks opnieuw. Guyon verwees naar God als haar echtgenoot van bloed, een verwijzing naar een theofanie van Mozes met betrekking tot besnijdenis uit Exodus 4:24-26.

[Moeder Granger] zei dat ik die dag moest vasten en een paar buitengewone aalmoezen moest geven, en de volgende ochtend - Magdalena's Day - om te gaan communiceren met een ring om mijn vinger, en toen ik thuiskwam om naar mijn kast te gaan, waar er was een afbeelding van het Heilige Kind Jezus in de armen van zijn heilige moeder, en om mijn contract aan zijn voeten te lezen, te ondertekenen en mijn ring eraan te doen. Het contract was dit: “Ik, N–. beloof dat ik onze Heer, het Kind, tot echtgenoot zal nemen en mezelf aan hem zal geven als echtgenoot, hoewel onwaardig. Ik vroeg van hem, als bruidsschat van mijn geestelijk huwelijk, kruisen, minachting, verwarring, schande en schande; en ik smeekte hem mij de genade te schenken om met iets anders in zijn neigingen van kleinheid en vernietiging in te gaan. Dit heb ik ondertekend; waarna ik hem niet langer beschouwde maar als mijn Goddelijke Echtgenoot (Guyon 1897, 1:153).

Guyon had ook een zalvingsdroom waarin Jezus Christus haar Bruidegom werd. In deze krachtige droom verenigt Meester Jezus zich met Guyon, die haar priesterambt begint met andere personen. Ze steekt een stormachtige zee over, beklimt een berg en komt bij een gesloten deur waarop ze klopte. Zij schrijft:

Onze Heer liet me in een droom weten dat hij me riep om mijn naaste te helpen. . . . De Meester kwam de deur openen, die onmiddellijk weer gesloten werd. De Meester was niemand anders dan de Bruidegom, die, nadat hij mij bij de hand had genomen, mij het cederbos in leidde. Deze berg werd de Libanonberg genoemd. . . . De Bruidegom wendde zich tot mij en zei: "Ik heb jou gekozen, mijn bruid, om hier allen naar je toe te brengen die de moed hebben om deze verschrikkelijke zee over te steken en daar schipbreuk te lijden (Guyon 1897 2:154).

In een andere droom, op het Feest van de Transfiguratie, ontving Guyon vreedzaam een ​​standaard en een kruis, terwijl monniken en priesters probeerden de veilige levering ervan aan haar te stoppen. Guyon aanvaardt deze symbolen met vreugde, wetende dat gewone stervelingen die deze oproep willen belemmeren, de acties van God nooit kunnen stoppen. De ontvangst van het kruis en de standaard verzekeren Guyon van haar bijzondere gunst in Gods ogen en van haar priesterlijke functie met andere personen.

Ik zag een kruis van immense omvang uit de hemel neerdalen. Ik zag een aantal mensen van allerlei pluimage - priesters, monniken - die probeerden de komst ervan te verhinderen. Ik deed niets anders dan rustig op mijn plaats blijven, zonder te proberen het in te nemen; maar ik was tevreden. Ik merkte dat het mij naderde. Daarbij zat een standaard in dezelfde kleur als het kruis. Het kwam en wierp zich vanzelf in mijn armen. Ik heb het met grote vreugde ontvangen. Omdat de benedictijnen het van mij wilden afnemen, trok het zich terug uit hun handen om zich in de mijne te werpen (Guyon 1897 1:226).

Toen ze naar de Notre Dame in Parijs liep, had Guyon een toevallig gesprek met een arme man. Tijdens deze ontmoeting ontving Guyon de boodschap dat ze in dit leven zo'n hoge graad van perfectie zou bereiken, dat ze het vagevuur zou vermijden. Dit gesprek markeerde een keerpunt in het leven van Guyon en verdiepte haar ernst over haar religieuze zoektocht en haar overtuiging dat de kerk op haar was gebouwd. Ze streefde ernaar om te begrijpen wat God haar riep en zag zichzelf als een fundament voor de kerk.

Nadat deze woorden in mijn geest waren gegrift: "Er staat van mij geschreven dat ik uw wil zal doen", herinnerde ik me dat pater La Combe me had gezegd God te vragen wat hij van mij verlangde in dit land. Mijn herinnering was mijn verzoek: onmiddellijk werden deze woorden met grote snelheid in mijn geest geprent: “Gij zijt Pierre [Peter], en op deze steen zal ik mijn kerk vestigen; en zoals Pierre stierf aan het kruis, zult u sterven aan het kruis. Ik was ervan overtuigd dat dit was wat God van me verlangde, maar om de uitvoering ervan te begrijpen, nam ik geen moeite om het te weten. . . . De volgende nacht werd ik op hetzelfde uur en op dezelfde manier wakker als de vorige nacht, en de volgende woorden kwamen in mijn gedachten: „Haar fundamenten zijn in de heilige bergen . . . .” De volgende dag na de mis vertelde de pater me dat hij er heel zeker van was dat ik een "steen was die God bestemd had om het fundament te worden van een groot gebouw" (Guyon 1897 1:256-57).

Een van Guyons vrienden droomde dat Guyon veel geestelijke kinderen zou krijgen. In de droom heeft Guyon een priesterlijke relatie met deze kinderen, want ze zegt dat deze kinderen door haar tot de Heer aangetrokken zouden worden. Guyon schrijft, “dat onze Heer mij door geestelijke vruchtbaarheid een groot aantal kinderen wilde schenken . . . en dat hij ze via mij tot onschuld zou lokken” (Guyon 1897 2:181).

Guyon identificeerde zichzelf geestelijk met de vrouw van de Apocalyps in Openbaring 12 die een kind baart in een scène van groot gevaar. Guyon interpreteert dit visioen als een openbaring van wat ze bereikt met haar worstelingen terwijl ze de vrucht draagt ​​van de Geest van innerlijke religie. Ze schrijft dat God haar het mysterie heeft uitgelegd en zegt:

Je liet me begrijpen dat de maan, die onder haar voeten was, betekende dat mijn ziel boven de wisselvalligheid en wisselvalligheid van gebeurtenissen was; dat ik omringd en doordrongen was door jou; dat de twaalf sterren de vruchten waren van deze staat en de geschenken waarmee deze werd geëerd; dat ik zwanger was van een vrucht, die geest was die je me wilde laten meedelen aan al mijn kinderen, hetzij op de manier die ik heb genoemd, hetzij door mijn geschriften; dat de duivel die vreselijke draak was die zijn pogingen zou gebruiken om de vrucht te verslinden en verschrikkelijke verwoestingen door de hele aarde zou veroorzaken, maar dat je deze vrucht zou bewaren waarvan ik in jezelf vol was, dat hij niet verloren zou gaan - daarom heb ik Ik vertrouw erop dat, ondanks de storm en de storm, alles wat je me hebt laten zeggen of schrijven bewaard zal blijven (Guyon 1897 2:31-32).

Kortom, door haar visioenen en dromen eigende Guyon zich in haar innerlijk leven krachtige symbolen toe uit zowel het Oude als het Nieuwe Testament. Al vroeg in haar leven zag ze zichzelf het Kind Jezus als haar bloedige echtgenoot nemen, een verwijzing naar de roeping en bediening van Mozes. Ze zei dat ze de echtgenote van de Meester was en geroepen om een ​​bemiddelaar van andere zielen bij God te zijn, wat de rol van priester is. Later in haar leven beschouwde ze zichzelf als de apostel Petrus op wie de kerk was gebouwd (zie hieronder). Guyon identificeerde zich diep met symbolen uit het boek Openbaring, en zag zichzelf zowel als een in het wit geklede martelaar die zichzelf aan God offerde als de vrouw gekleed in de zon, lijdend terwijl ze een nieuwe Geest baart.

Gedurende Guyon's Autobiografie, meldt ze dat ze, toen ze in ernstige beproevingen en lijden werd geplaatst, zich deze symbolen herinnerde, die haar kracht, wijsheid en moed gaven om door te zetten tijdens haar ervaringen met de inquisitie en gevangenschap. Door de persoonlijke toe-eigening van deze belangrijke bijbelse symbolen zag Guyon zichzelf als een spirituele martelaar en priester, vergelijkbaar met de gekruisigde Jezus en Petrus.

RITUELEN / PRAKTIJKEN

Guyon interpreteerde de rol van vrouwen als actief in de rituelen en sacramenten van de rooms-katholieke kerk. Ze leerde de praktijk van rustig, innerlijk gebed in Een korte en gemakkelijke gebedsmethode dat opende de mogelijkheid om te bidden voor alle mensen, inclusief analfabeten. De persoon leest een of twee zinnen uit de Bijbel of een spiritueel boek en wacht in stilte tot de grote en vitale waarheid aanwezig is. Deze actie zal plaatsvinden in het centrum van de ziel en genezing en troost brengen. Naarmate de aanwezigheid van God groeit, trekt de persoon zijn aandacht terug van de wereld om hem heen, en de ziel houdt zich bezig met en voedt zich met deze waarheden. In een vredige en introverte staat van 'respect, vertrouwen en liefde slikken we het gezegende voedsel dat we hebben geproefd. Deze methode zal de ziel snel vooruit helpen "(Guyon 2011a: 48). Voor degenen die niet kunnen lezen, stelt Guyon voor dat de persoon het Onze Vader in hun hart zegt, in welke taal ze ook kennen, en laat deze waarheden de gelovige voeden.

In haar unieke bijbelse interpretatie beweert Guyon dat Maria, de moeder van Jezus, als priester de leiding had bij het offeren van Jezus terwijl ze aan de voet van het kruis stond tijdens de kruisiging. Maria had de roeping van de engel aanvaard om Gods woord te brengen en diende vervolgens tijdens deze holocaust van Gods zoon. Guyon plaatst Maria als priester in dienst van Jezus Christus, de Hogepriester naar de ordening van Melchizedek. Dit schrijft ze in haar Autobiografie:

Heeft de engel niet de toestemming van Maria gevraagd om de moeder van het Woord te zijn? Heeft zij hem niet aan het kruis geofferd, waar zij bleef staan ​​als een priester die assisteerde bij het offer dat de hogepriester naar de orde van Melchizedek van zichzelf bracht? (Guyon 1897 2: 235-36)

Guyon vervolgt haar interpretatie van Maria, de moeder van Jezus, als priester in haar Commentaar op Johannes. Zij schrijft:

Ze was als puur koper dat resoneert en alle klappen opvangt die haar Zoon kreeg. Maar terwijl ze al zijn slagen ontving, behield ze een innerlijke harmonie met hem. Deze zelfde liefde voltooide en ondersteunde hen. O Maria, het was nodig dat je deelnam aan de marteling van je Zoon. Toen hij zichzelf aan de dood overleverde, legde je jezelf deze marteling op. . . . Maria assisteerde bij de acties van haar Zoon, omdat ze deelnam aan zijn liefde en zorgde voor het lichaam dat moest worden verbrand. Het was noodzakelijk dat ze aanwezig was bij zijn marteling. Hoewel er één bemiddelaar is tussen God en mensen, is Maria een bemiddelaar tussen zondaars en haar zoon. O Maria, vol pijn en liefde! Wie is de zondaar die niet hoopt op uw bescherming die door uw Zoon wordt gegeven? Je vergezelt hem naar marteling, om eindelijk het recht te hebben om de oneindige verdiensten van deze marteling op mensen uit te storten (Guyon 2020: 253–54).

Guyon ziet de nieuwtestamentische figuur Anna ook als zowel een profeet als een apostel die profeteert na het zien van het kindje Jezus in de tempel. [Afbeelding rechts] Guyon schrijft over vrouwen als apostelen en profeten in haar commentaar op Lukas 2:36–38:

Een vrouw die een profeet en een apostel is, spreekt zodat we zien dat de hand van de Heer niet te kort is om te redden (Jesaja 59:1). God deelt zijn Geest mee aan degenen die hem behagen. Hij heeft niets te maken met degenen die zichzelf wijs noemen onder mannen en vrouwen. In plaats daarvan zijn zijn mensen de eenvoudigen die in zijn handen leven, omdat ze hem niet weerstaan. Deze vrouw is heel puur. Zij is gevorderd in leeftijd, om te laten zien dat ze grote vooruitgang heeft geboekt. Ze leeft in deze staat van profeet en apostel zijn (Guyon 2019a: 36).

Guyon interpreteert Anna als een zuivere ziel die de apostolische staat binnengaat na een roeping van Jezus Christus.

Naast het zien van vrouwen als priesters en profeten, identificeert Guyon hen ook als apostelen, waarbij hij zich in het bijzonder richt op Maria Magdalena en haar rol als de apostel van de apostelen, gebaseerd op het feit dat hij de eerste was die de opgestane Jezus zag zoals beschreven in Markus 16: 9, en Johannes 20:1–18. Ze stelt dat Jezus de prins van de apostelen is, die vervolgens tegen Maria Magdalena verklaart: “Je moet gaan prediken aan mijn broers. Ik wil van jou een apostel van de apostelen maken” (Guyon 2020:263). Guyon ontwikkelt zorgvuldig het argument dat Maria Magdalena een apostel werd met dezelfde macht als de twaalf mannelijke apostelen. Eerst beschrijft ze Maria's vastberadenheid om het lichaam van Jezus te vinden na de kruisiging.

Haar uitdagende en jaloerse liefde zoekt haar geliefde. Het zijn de kenmerken van sterke liefde om een ​​soortgelijke opstandigheid te hebben. Wat doet ze in haar dubbeltransport? Ze gaat op zoek naar de prins van de apostelen, omdat ze misschien geen andere remedie heeft voor haar pijn. . . . Wie zou de liefde van Maria betwisten? Ze had geen onvolmaakte mislukking, maar verkeerde in een sterke rust vanwege de perfectie van haar liefde (Guyon 2020: 258).

In haar commentaar op Johannes 20: 17–18 stelt Guyon dat Jezus Christus als prins van de apostelen Maria Magdalena vormde als de apostel van de opstanding, waardoor ze de roeping en macht van de Grote Opdracht kreeg.

Nu wil ze Jezus Christus graag vertellen dat ze hem kende, hem kussen en zich aan zijn voeten werpen. Jezus zei tegen haar: Houd mij niet vast. Toch was dit niet de weigering of afwijzing van Jezus. Maar het was alsof hij had gezegd: 'Het is geen tijd om de vervoeringen van je liefde te plezieren. Je moet gaan prediken aan mijn broers. Ik wil je een apostel van de apostelen maken. Maar ik stijg op naar mijn Vader. Daar zullen we de vrije tijd hebben om te zien en tevreden te zijn. Of op een andere manier gezegd: Jezus Christus zou Magdalena graag willen leren dat ze, hoewel ze van zijn lichamelijke aanwezigheid was beroofd, het voordeel zou hebben dat hij naar zijn Vader was gegaan, dat ze hem zo echt zou bezitten alsof we op aarde waren (Guyon 2020: 262-63).

Volgens Guyon zendt Jezus Christus Maria Magdalena als gezant naar de apostelen met nieuwe theologische inzichten in veel kerkelijke doctrines, waaronder de opstanding, hemelvaart, de essentie van de Drie-eenheid en theose. Inderdaad, tijdens deze ontmoeting heeft Jezus Christus haar gevormd tot een machtige apostel van de opstanding. Jezus Christus die Maria op een missie stuurde met een begrip van de opstanding, niet gebaseerd op de mannelijke apostelen, bevestigt haar als een apostel, net zoals de apostel Paulus, die de opgestane Christus ontmoette en op een missie werd gestuurd.

Op dezelfde dag dat Maria Magdalena de boodschap aan de apostelen geeft, verscheen Jezus Christus 's avonds aan hen allemaal. De auteur van Johannes geeft de details dat de deuren op slot waren en dat Jezus in een opgestane staat moest zijn om de kamer binnen te gaan (Johannes 20:19-23). Guyon vat samen: "Maria Magdalena was de apostel van de opstanding en haar woorden werden al snel bevestigd door een verschijning van Jezus Christus" (Guyon 2020: 263).

Om haar argument kracht bij te zetten, wendde Guyon zich tot Openbaring 12:1-2, waar ze schrijft dat de vrouw die daar wordt beschreven het vrouwelijke beeld is voor de kerk. [Afbeelding rechts] In de barensweeën van de bevalling worstelt de vrouw om waarheid en gerechtigheid naar voren te brengen. Met pijn worstelt ze om de innerlijke Geest te bevrijden, wat een zeer zeldzame realiteit is in de kerk. De vrouw is ook een voorbeeld van de kracht van gebed omdat het nieuw leven in de kerk brengt. Guyon bekritiseert de kerk als ze schrijft dat:

De kerk is klaar om de innerlijke Geest te baren. Ze is zwanger met deze Geest, die is als de wederkomst van Jezus Christus. Ze schreeuwt het uit van barensweeën, van pijn om de vrucht voort te brengen. . . . De kerk heeft nog niet de goddelijke beweging in haar kinderen voortgebracht, maar er zijn sommigen geweest die spruiten waren en deel uitmaakten van het goddelijke kindschap, uitgelegd in Paulus. Maar ze zijn zeer zeldzaam. Alle christenen zijn echter tot deze roeping geroepen, maar ze reageren niet (Guyon 2019b: 76–77, nadruk in origineel).

De kerk, gesymboliseerd door de vrouwen gekleed in de zon, met de maan onder haar voeten en een kroon van twaalf sterren dragend (Op 12:1), worstelde om waarheid en de innerlijke Geest te baren. In hun respectieve werken probeerden Guyon en Fénelon de mystiek levend te houden om de innerlijke Heilige Geest in de harten van de gelovigen te brengen. Guyon begreep dat de kerk zich moest ontwikkelen en het innerlijk leven moest leiden, terwijl ze het volledige dienstwerk van de vrouw aanvaardde.

Hoe begreep Guyon haar eigen lijden toen ze deze moeilijke doelen nastreefde? Hoewel ze veel lichamelijk, geestelijk en emotioneel misbruikt heeft, beschrijft ze hoe Gods gerechtigheid ons het genot en plezier van pure liefde geeft. Tijdens haar eigen priesterlijke bemiddeling kende ze God als Vader en begreep ze dat haar geschreven woorden die de rol van vrouwen als priesters en apostelen interpreteerden, stand zouden houden omdat ze gebaseerd waren op de grote waarheid van God als Vader, Zoon en Heilige Geest.

LEIDERSCHAP

De weduwe, aristocratische vrouw, Madame Guyon, aanvaardde haar identiteit van haar Meester Jezus Christus als een apostel die was gestuurd om vele mensen te dienen, die ze kinderen noemde. Ze leed meer dan acht jaar opsluiting, waaronder vijf jaar in de beruchte Bastille. Vanwege deze jaren van kwelling leed en worstelde Guyon met haar zelfinzicht. Guyon zocht pijnlijk naar nieuwe gedachten over haar spirituele gaven en hoe ze te gebruiken. Soms leek haar vooruitgang behoorlijk pijnlijk, vooral omdat ze wanhopig probeerde haar priesterlijke functie ten opzichte van andere zielen te begrijpen. Guyon gebruikte haar inzichten uit haar innerlijk leven, geschriften en gesprekken met toegewijde vrienden om haar te helpen in deze ondragelijke strijd. Haar woorden vertellen over haar worsteling om zichzelf te begrijpen, terwijl we nu deze verlichtingen onderzoeken die ze ervoer

Guyon drukt vaak diepe introspectie uit, terwijl ze probeert zichzelf te begrijpen. Ze vertelt over haar ervaring toen ze het klooster verliet na haar eerste gevangenschap waarin ze aangrijpende vragen stelt over wie ze is.

Gisterochtend dacht ik: Maar wie ben jij? wat ben je aan het doen? wat denk je? Leef je, dat je niet meer geïnteresseerd bent in wat je raakt dan wanneer het je niet raakt? Ik ben er enorm verbaasd over, en ik moet mezelf erop toeleggen om te weten of ik een wezen, een leven, een levensonderhoud heb (Guyon 1897 2:217). 

Guyon verwierp de traditionele rollen voor vrouwen, zowel in haar persoonlijke leven als in haar religieuze werk. Ze weigerde de rol van non, in de overtuiging dat haar roeping van God te breed was voor de beperking die dit op haar bediening zou leggen. Ze wees ook de rol van verpleegster af, ook al vond ze voldoening in het maken van genezende zalven en het verzorgen van zieken. Na de dood van haar man keerde ze zich af van mogelijke toekomstige huwelijken en dus van de rol van echtgenote. Tijdens de lange strijd met haar halfbroer, pater La Mothe, drukte Guyon zich uit als een assertieve zus en verviel niet in een onderdanige rol bij hem.

De rol die ze aanvaardde was die van priester, die ze begreep als een bovennatuurlijke rol die bemiddelde namens de mensheid, aangezien ze namens alle mensen het lijden van God aanvaardde. Ze erkende dat ze zwakheid en gebreken had en kon meevoelen met andere mensen, wat de norm is voor de hogepriester over wie in het boek Hebreeën 4:14-15 wordt gesproken. Deze passage zegt dat de hogepriester "niet onbekwaam is om onze zwakheden met ons te voelen, maar op precies dezelfde manier op de proef is gesteld als wijzelf".

Guyon zei dat ze de extase van de transcendentie van God ervoer terwijl ze de donkerste menselijke wanhoop kende. Ze bracht uren door met contemplatie van God, nadenkend over de geschriften, mediterend over wijsheid, en vervolgens haar kennis en inzichten aan anderen aanbiedend. Ze leerde analfabeten bidden, ze leerde geslagen, mishandelde vrouwen hoe ze moesten verdragen wat ze niet konden veranderen, en ze gaf geestelijk voedsel aan priesters, monniken, nonnen en geestelijken van alle standen in de rooms-katholieke kerk. Ze voelde dat ze leed om degenen voor wie ze zorgde te helpen. In het bijzonder ervoer ze lijden vanwege haar bemiddeling voor de ziel van François La Combe, die stierf in 1715 terwijl hij nog steeds gevangen zat (James 2007a: 10).

Madame Guyon overwon haar begrip van de traditionele rol van vrouwen in het zeventiende-eeuwse Frankrijk en nam de rol van priester voor andere zielen op zich, in de overtuiging dat ze hemelse macht had over andere zielen. Vanwege het strikte verbod op vrouwen in kerkelijke leiderschapsrollen, voelde Guyon diep de afkeuring van de samenleving om haar heen, en ervoer ze pijn omdat ze een heks werd genoemd (Guyon 1897, 2:98). Terwijl ze deze vervolgingen doorstond, handhaafde ze de integriteit van wat ze beschouwde als Gods roeping en aanspraak op haar leven. Als zodanig was Madame Guyon een pionier in de uitbreiding van het begrip dat vrouwen het Heilige der Heiligen konden zoeken en naderen, in navolging van Maria (priester, apostel, de moeder van Jezus) en Maria Magdalena (apostel van de opstanding).

Guyon sprak een sterk geloof uit in haar rol als priester of bemiddelaar. Ze droomde van haar martelaarschap en vereniging met God, zelfs toen ze visioenen uitte van het helpen van talloze andere mensen. Ze schreef dat uit haar eigen martelaarschap de Heilige Geest voor velen geestelijk voedsel zou scheppen. Als gevolg hiervan zou ze dan haar eigen spirituele kruisiging en opstanding hebben. Men ziet in Guyons dromen en visioenen dat haar geest zich het beeld vormt van een priesterlijke rol, waarover ze uitvoerig schreef.

Levendige bijbelse metaforen van zichzelf als de bruid van Christus en de vrouw gekleed in de zon komen overal in Guyons werk voor. Ze gebruikte deze metaforische taal om anderen te helpen haar identiteit en haar bediening te begrijpen. Helaas maakten deze visioenen bisschop Bossuet en anderen woedend toen ze ze presenteerde.

Guyon erkende dat haar spirituele inzichten op veel plaatsen in de rooms-katholieke kerk niet welkom waren. Guyon daagde en bedreigde zowel de kerkelijke hiërarchie als haar door haar op te roepen priesters te wijden, mannen en vrouwen, die in staat waren om goddelijke boodschappen of orakels te ontvangen. Haar visioenen en dromen geven aan dat Guyon haar priesterlijke functies edelmoedig uitoefende, voor alle mensen, in de overtuiging dat God haar bediening zegende en haar ontelbare geestelijke kinderen zou schenken. Guyon droomde dat er een nieuw en rechtschapen tijdperk aanbrak, een tijdperk waarin haar vrouwelijke priesterschapsgaven zouden worden begrepen en verwelkomd.

PROBLEMEN / UITDAGINGEN

De uitdagingen waarmee Madame Guyon werd geconfronteerd, gaan door tot in onze huidige tijd, waarbij de vervolging van bisschop Bossuet nog steeds schaduwen werpt op de historische herinnering aan haar gaven en prestaties.

De complexe controverse, het Grote Conflict genaamd, was gevuld met tegenspraak, strijd en ironie. Bisschop Bossuet had eerder het Issy-document uitgegeven waarin stond dat Guyon geen ketter was, maar beschuldigde haar later van ketterij, hoewel ze geen nieuwe geschriften had uitgegeven. Madame de Maintenon, de vrouw van koning Lodewijk XIV, zei dat ze aartsbisschop Fénelon wilde redden van de invloed van Guyon, terwijl ze voor zijn vernietiging werkte. Madame Guyon pleitte voor passiviteit voor God en overgave van zichzelf aan Gods wil, ook al verdedigde ze zichzelf krachtig. Fénelon probeerde koning Lodewijk XIV te dienen, hoewel de koning hem zijn recht om te reizen ontnam en hem opsloot tot zijn aartsbisdom in Cambrai, terwijl hij naar Rome had moeten kunnen reizen om zijn publicatie te verdedigen. Fénelon en Guyon bleven trouwe vrienden, ook al minachtten velen in heel Europa hun relatie.

Het grote conflict vond plaats toen de Franse katholieke kerk zich niet alleen verzette tegen het protestantisme, maar ook intern werd verscheurd door onenigheid tussen de jansenisten en de jezuïeten, de controverse over het quiëtisme en de Gallicaanse poging van Lodewijk XIV om het gezag van de paus over koningen te elimineren. In dit conflict probeerden de drie sterke karakters Guyon, Bossuet en Fénelon elk hun eigen opvatting van de waarheid te realiseren, elk volledig overtuigd van hun gelijk. Ze worstelden allebei met de intensiteit van het begrijpen van de ervaring van God, terwijl ze deelnamen aan het tumultueuze leven aan het koninklijk hof in Versailles. Op zoek naar hun begrip van eeuwige waarheden in de zeer geladen wereldse sfeer van het Franse koninklijke hof, betrokken Guyon, Fénelon en Bossuet uiteindelijk ook de paus en Vaticaanse functionarissen in een controverse die vele delicate, maar belangrijke kwesties raakte, niet de minste waarvan waren de macht van de paus zelf en de ware aard van de menselijke mystieke ervaring van God.

Een sleutelvraag was of er waarheid schuilde in het quiëtisme en, indien aanwezig, de geldigheid van de mystieke ervaring zelf? De vraag of Guyon God intiem kende en Gods woorden sprak, nam jarenlang de levens en harten van vele mensen in beslag. Ze is geïdentificeerd als onderdeel van de zichzelf leegmakende apofatische mystieke traditie waarin ze zich concentreerde op affectieve kwesties (James 1997: 235). Haar persoonlijke zorgen over de betekenis van lijden zorgden ervoor dat ze een soteriologie ontwikkelde die onderscheid tussen kerk en samenleving gelijk maakte. Bovendien beweerde Guyon dat lijden haar zuiverde en haar in staat stelde priesterlijke gaven van bemiddeling tussen God en anderen te ontwikkelen. Deze rol werd door bisschop Bossuet en andere administratieve en tijdelijke autoriteiten onaanvaardbaar geacht, wat leidde tot haar veroordeling en opsluiting.

Guyon was een pionier in de rooms-katholieke kerk, terwijl ze zocht naar manieren waarop alle vrouwen hun gedachten en bedieningen konden uiten. [Afbeelding rechts] Ze was een actieve mysticus die op zoek was naar eenheid met God en probeerde voortdurend andere vrouwen te helpen hun plaats in de samenleving en in de kerk te vinden. Als zodanig kan Guyon worden geclassificeerd als een christelijke feministe lang voordat andere vrouwen een centrale rol opeisten in de bediening van de kerk, en ze interpreteerde Bijbelpassages ter ondersteuning van haar rechtvaardiging van het priesterschap en het apostelschap van vrouwen.

De katholieke geleerde, Bernard McGinn, in zijn boek uit 2021: De crisis van de mystiek, beweerde dat dit tijdperk van veroordelingen en ketterijen een "ramp" was voor de katholieke kerk en de westerse cultuur. Hij noemde deze Franse controverse het belangrijkste keerpunt in de onderdrukking van mystiek in de rooms-katholieke kerk, en beschreef dit als een ramp vanwege "de antimystieke reactie die het katholicisme zoveel schade toebracht" (McGinn 2021: 5). Deze geleerde van het mystieke christendom schrijft: “Toen de kerk het vertrouwen in de mystici en hun boodschap over het vinden van God door innerlijkheid verloor, was het spel afgelopen. Deze zelf toegebrachte wond werd verergerd door de triomf van het verlichtingsrationalisme in de westerse samenleving. . . . Mystiek werd zo voor velen irrationele onzin, een opvatting die tot op de dag van vandaag voortduurt” (McGinn 2021: 5–6).

Maar McGinn interpreteert ook Guyons gedachten over vrouwelijk priesterschap verkeerd door te schrijven: "Guyon heeft natuurlijk nooit beweerd apostolisch kerkelijk of sacramenteel gezag te hebben, iets wat destijds ondenkbaar was" (McGinn 2021: 231). Integendeel, Guyon beweerde niet alleen vrouwelijk priesterlijk gezag, maar zei dat Maria, de moeder van Jezus, priester was bij de kruisiging van haar Zoon. Guyon zegt dat Jezus Christus de prins van de apostelen was en dat Maria Magdalena de apostel van de opstanding was en een deel van de apostelen die de Grote Opdracht ontvingen.

De officiële rooms-katholieke interpretatie van Guyon blijft het bewijsmateriaal van aartsbisschop Fénelon en vele anderen negeren (zie Saint-Simon 1967). In zijn Crisis van de mystiekevalueert McGinn de verhalen van Guyon als "vaak egocentrisch, zelfs egoïstisch" (150) met "overdrijvingen" (232) en "retorische excessen" (168). Desalniettemin verklaart McGinn Guyons spirituele autoriteit als "buitengewoon" (155) en creëert hij op fantasierijke wijze een dialoog waarin Guyon tegen Fénelon zegt: "Ik heb de controle over jou" (208). McGinn erkent de vervaging van grenzen "tussen vrouwelijke mystici en administratieve adviseurs, regisseurs en biechtvaders", maar vertrouwt op bronnen die ongunstig zijn voor Guyon (McGinn 2021: 310). De rooms-katholieke kerk plaatste Guyons boeken op de katholieke index van verboden boeken en steunde haar acht jaar gevangenisstraf. Zowel de afkeuring van Fénelon als de opsluiting van Guyon hebben een officiële goedkeuring nodig om de rechtmatige plaats van mystiek in de rooms-katholieke kerk te herstellen.

Madame Guyon bood velen spirituele troost en hoop, terwijl ze pleitte voor bijbelse interpretaties die aantonen dat Jezus Christus vrouwen schiep en eerde als apostelen en priesters. De rooms-katholieke kerk blijft Guyon gerechtigheid ontzeggen en negeert haar belangrijke theologische bijdragen. Dit onrecht dat Guyon is aangedaan, moet worden aangepakt en gecorrigeerd.

BETEKENIS VAN DE STUDIE VAN VROUWEN IN RELIGIES

Het overvloedige aantal boeken, brieven en bijbelcommentaren van Madame Guyon bieden theologische inzichten en interpretaties die internationale invloed hebben uitgeoefend in veel verschillende culturen en religies. Haar belangrijkste werken omvatten haar Autobiografie, Spirituele Torrents, Een korte en gemakkelijke gebedsmethode en Commentaar op de Hooglied van Salomo. Guyon publiceerde ook commentaren op elk boek in de Bijbel met betrekking tot de innerlijke interpretatie van de Schriften.

Haar meeslepende geschiedenis van lijden onder een onrechtvaardige inquisitie en meer dan acht jaar opsluiting inspireerde haar tot het formuleren van een theologie van de Heilige Geest over lijden. Guyon biedt een primaire metafoor om het lijden en ongeluk van haar leven uit te leggen. Ze stelt dat ze een martelaar van de Heilige Geest is en legt dit in detail uit aan de hand van haar levensverhaal. Haar Autobiografie is geschreven om te laten zien hoe God haar deze voorbeelden van martelaarschap gaf, niet alleen voor haar persoonlijke verlossing maar ook voor de verlossing van anderen (Guyon 1897 1: 256-58; James en Voros 2012: 91).

Guyon daagde het patriarchaat en de mannelijke hiërarchie van de rooms-katholieke kerk uit. Hoewel ze haar lieten lijden, verdedigde ze zichzelf met succes in de verborgen rechtbank in de Bastille zonder de beschuldigingen tegen haar te kennen en zonder juridisch advies. Madame Guyon leed bijna een decennium aan valse beschuldigingen en ondervragingen over seksuele ongepastheid met pater La Combe en aartsbisschop Fénelon. In 1700 leidde bisschop Bossuet een groep geestelijken die haar volledig vrijpleitten van beschuldigingen van immoraliteit.

Vanwege Madame Guyons standvastige en sterke verdediging van zichzelf, opende ze de weg naar vrouwelijk leiderschap en priesterschap. Ze vertelde over haar dromen waarin God haar steunde als theoloog en priester. Ze claimde de rol van apostel en verklaarde dat Maria, de moeder van Jezus, priester en apostel was, net als Maria Magdalena, de apostel van de opstanding voor de mannelijke apostelen. Guyon paste de Grote Opdracht niet alleen toe op de mannelijke apostelen die de kerk officieel erkende, maar ook op de vrouwelijke apostelen die de rooms-katholieke kerk negeerde en over het hoofd zag. Als resultaat opende Madame Jeanne Marie Bouvier de la Mothe Guyon een venster naar een andere wereld, waarin zowel mannen als vrouwen priester kunnen worden en het goddelijke Woord aan de mensheid kunnen openbaren. Ze leerde dat God door dit open raam één met ons wordt, ons vergoddelijkt, verenigt en trouwt met onze wachtende en gezuiverde ziel.

AFBEELDINGEN

Afbeelding #1: Jonge Madame Jeanne Marie Bouvier de la Mothe Guyon.
Afbeelding #2: Jeanne Marie Bouvier de la Mothe Guyon.
Afbeelding #3: bisschop Jacques Bénigne Bossuet.
Afbeelding #4: Madame Françoise de Maintenon, geheime echtgenote van koning Lodewijk XIV. Schilderij van Pierre Mignard, 1694. Met dank aan Wikimedia Commons.
Afbeelding #5: aartsbisschop François Fénelon.
Afbeelding #6: het boek van Madame Guyon, Innerlijk geloof, een commentaar op het evangelie van Lucas.
Afbeelding #7: het boek van Madame Guyon, Apocalyptisch universum, een commentaar op het boek Openbaring.
Afbeelding #8: Madame Guyon, portret door Elisabeth Sophie Chéron, zeventiende eeuw.

REFERENTIES

Bedoyère, Michael de la. 1956. De aartsbisschop en de Vrouwe. Londen: Collins.

Bossuet, Jacques-Bénigne. 1689. Quakerism a-la-mode, of A History of Quietisms: In het bijzonder dat van de Lord Arch-Bishop of Cambray en Madam Guyone ... ook een verslag van het beheer van die controverse (nu afhankelijk van Rome) tussen het boek van de aartsbisschop. Londen: J. Harris en A. Bell.

Fénelon, François. 1964. Liefdesbrieven en raad. Vertaald door John McEwen. New York: Harcourt, Brace en Wereld.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2023. Jeanne Guyons bijbelcommentaar op Mattheüs. Vertaald door Nancy Carol James. Eugene, OR: Pickwick-publicaties.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2020. Jeanne Guyons mystieke volmaaktheid door eucharistisch lijden: haar bijbelse commentaar op het evangelie van Johannes. Vertaald door Nancy Carol James. Eugene, OR: Pickwick-publicaties.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2019a. Jeanne Guyons interieurgeloof: haar bijbelcommentaar op het evangelie van Lucas. Vertaald door Nancy Carol James. Eugene, OR: Pickwick-publicaties.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2019b. Het apocalyptische universum van Jeanne Guyon: haar bijbelse commentaar op Openbaring. Vertaald door Nancy Carol James. Eugene, OR: Pickwick-publicaties.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2011a. Een korte en gemakkelijke gebedsmethode in De complete Madame Guyon. Bewerkt en vertaald door Nancy C. James. Pagina's 39-94. Brewster, MA: Paraclete Press.

Guyon, Jeanne de la Motte. 2011b. Het Hooglied van Salomo in De complete Madame Guyon. Bewerkt en vertaald door Nancy C. James. Pagina's 95-192. Brewster, MA: Paraclete Press.

Guyon, Jeanne de la Motte. 1982. Geestelijke brieven van Madame Guyon. Jacksonville, Florida: uitgeverij van christelijke boeken.

Guyon, Jeanne de la Motte. 1897. Autobiografie van Madame Guyon. Volumes. 1 en 2. Vertaald door Thomas Taylor Allen. Londen: Kegan Paul, Trench, Trubner & Co.

Guyon, Jeanne de la Motte. 1853. Spirituele Torrents. Vertaald AE Ford. Boston: O. Clapp.

James, Nancy Carol en Sharon Voros. 2012. Bastille Getuige: De Gevangenis Autobiografie van Madame Guyon. Lanham, MD: Universitaire Pers van Maryland.

James, Nancy Carol. 2007a. De pure liefde van Madame Guyon: het grote conflict aan het hof van koning Lodewijk XIV. Lanham, MD: University Press of America.

James, Nancy Carol, vertaler. 2007b. Aanvulling op het leven van Madame Guyon in De pure liefde van Madame Guyon: het grote conflict aan het hof van koning Lodewijk XIV. Lanham, MD: University Press of America.

James, Nancy Carol. 1997. "De apofatische mystiek van Madame Guyon." Ph.D. proefschrift. Ann Arbor: UMI dissertatiediensten.

McGinn, Bernard. 2021. De crisis van de mystiek: quiëtisme in het zeventiende-eeuwse Spanje, Italië en Frankrijk. New York: Crossroad-uitgeverij.

Saint-Simon, Louis de Rouvroy, Duc de. 1967. Historische memoires van de hertog van Saint-Simon. Volume. 1. Bewerkt en vertaald door Lucy Norton. New York: McGraw Hill Book Company.

AANVULLENDE HULPBRONNEN

Guyon, Jeanne de la Motte. 1982. Geestelijke brieven van Madame Guyon. Jacksonville, Florida: uitgeverij van christelijke boeken.

James, Nancy Carol. 2019. Goddelijke liefde: de emblemen van Madame Jeanne Guyon en Otto van Veen, Volumes 1 en 2. Eugene, OR: Pickwick Papers.

James, Nancy Carol. 2017. Het christelijke wereldbeeld van Jeanne Guyon: haar bijbelcommentaren op Galaten, Efeziërs en Kolossenzen. Eugene, OF: Pickwick Papers.

James, Nancy Carol. 2014. Ik, Jeanne Guyon. Jacksonville, FL: Zaaimachines.

James, Nancy Carol. 2005. Staan in de wervelwind: het meeslepende verhaal van een priester en de gemeenten die haar kwelden. Cleveland, OH: De Pilgrim-pers.

James, William. 1997. De variëteiten van religieuze ervaring. New York: een toetssteenboek.

Publicatie datum:
15 maart 2023