islamitische Staat

ISLAMITISCHE TOESTAND TIJDLIJN

1999: Abu Musab al-Zarqawi ontmoette Osama bin Laden voor het eerst in Afghanistan en zette vervolgens een concurrerend jihadistisch trainingskamp op.

2001: Zarqawi's jihadistische groep, Jama'at al-Tawhid wa'l-Jihad (JTL), begon operaties in Jordanië.

2003 (maart): de Amerikaanse invasie van Irak vond plaats; Zarqawi keerde met JTL terug naar Irak om de confrontatie met de VS aan te gaan

2004 (september): Zarqawi verklaarde trouw aan Osama bin Laden en hernoemde zijn groepering al-Qaeda in Irak (AQI).

2006 (juni): een Amerikaanse luchtaanval doodde Zarqawi; Abu Ayyub al-Masri kwam naar voren als de nieuwe leider van AQI.

2006 (oktober): al-Masri hernoemde AQI tot de Islamitische Staat in Irak (ISI) en identificeerde Abu Omar al-Baghdadi als de leider.

2010 (april): Abu Bakr al-Baghdadi kwam naar voren als leider van ISI nadat al-Masri en Abu Omar al-Baghdadi waren gedood tijdens een Amerikaans-Iraakse militaire operatie.

2013 (april): ISI kondigde aan dat het Jabhat al-Nusra absorbeerde, een in Syrië gevestigde jihadistische groep die banden heeft met al-Qaeda; ISI werd omgedoopt tot de Islamitische Staat van Irak en al-Sham/Syrië (ISIS).

2013 (december): ISIS neemt Ramadi en Fallujah over.

2014 (februari): al-Qaeda verzaakt de banden met ISIS.

2014 (juni): Mosul viel in handen van ISIS; al-Baghdadi doopte ISIS om tot Islamitische Staat (IS) en riep zichzelf uit tot kalief.

2014 (juli): Het eerste nummer van het IS online magazine, Dabiq, verscheen.

2014 (augustus): de VS begonnen hun luchtcampagne tegen IS-doelen in Irak; IS begon met het uitvoeren van verschillende veelbesproken onthoofdingen van westerse gevangenen, onder wie James Foley.

2014 (september): Een internationale coalitie om IS te verslaan kreeg vorm onder leiding van de VS.

2014 (november): Een islamitische militante groep die actief is in de Egyptische Sinaï, Ansar Beit al-Maqdis, verklaarde zich trouw aan IS en noemde zichzelf Wilayat Sinai of provincie Sinaï.

2015 (januari): islamitische militanten in Libië, die zichzelf identificeerden als een provincie van IS, Wilayat Tarablus, ontvoerden eenentwintig Egyptische arbeiders die de volgende maand werden onthoofd voor shockwaarde.

2015 (mei): IS veroverde Ramadi, Irak, en Palmyra, Syrië, ook al verloor het ander grondgebied.

2015 (november): IS heeft de verantwoordelijkheid opgeëist voor aanslagen tegen sjiieten in Beiroet, Libanon; een week later voeren IS-leden meerdere aanvallen uit in en rond Parijs, waarbij 130 doden en honderden gewonden vallen.

2016 (maart): IS-leden voerden aanslagen uit op de luchthaven van Brussel en het metrostation. Boko Haram, de Nigeriaanse militante groepering, heeft zich trouw verklaard aan IS.

2016 (oktober): de aan IS gelieerde provincie Sinaï haalt een Russisch vliegtuig boven het Sinaï-schiereiland neer, waarbij meer dan 200 mensen om het leven komen.

2017 (oktober): de strijd van IS om Raqqa, Syrië eindigde in een nederlaag.

2017 (november): IS-gelieerde militanten vielen een moskee aan in Bir al-Abed, Egypte, waarbij honderden doden vielen.

2018 (mei): Een aan IS gelieerde familie voerde zelfmoordaanslagen uit in Surabaya, Indonesië.

2019 (maart): De definitieve nederlaag van IS in de Syrische stad Baghouz vond plaats en markeerde het einde van het kalifaat.

2019 (april): aan IS gelieerde militanten voerden gecoördineerde aanvallen uit op hotels en katholieke kerken in Colombo, Sri Lanka.

2019 (oktober): IS-leider Abu Bakr Baghdadi gedood tijdens een inval door Amerikaanse troepen.

2022 (februari): Abu Ibrahim al-Hashimi al-Quraishi, erfgenaam van de mantel van leiderschap na Baghdadi, werd gedood tijdens een inval door Amerikaanse troepen.

OPSCHRIFT / GROEP GESCHIEDENIS

De groep die momenteel bekend staat als de Islamitische Staat (IS) [Afbeelding rechts] is in de loop van haar korte geschiedenis verschillende keren van naam veranderd. Het heeft ook dramatische transformaties ondergaan in zijn sociale structuur: beginnend als een lokale jihadistische militie, uitgroeiend tot een grensoverschrijdende soennitische opstand, evoluerend naar een salafi-jihadi quasi-staat annex kalifaat, en momenteel opererend als een gefragmenteerde wereldwijde jihadistische organisatie . In het verhaal dat volgt, worden de verschillende identiteiten erkend voor de juiste tijdsperioden, evenals de structurele transformaties ervan. Het is belangrijk op te merken dat er in westerse bronnen nog steeds op meerdere en soms verwarrende manieren naar IS wordt verwezen: de meest voorkomende alternatieve gebruikswijzen zijn Islamitische Staat van Irak en al-Sham (=Syrië) of ISIS en Islamitische Staat van Irak en de Levant of ISIL; het onderscheid hier heeft betrekking op de beste weergave van de Arabische transliteratie "al-Sham", de regio die ooit bekend stond als Groot-Syrië, waarbij sommigen de voorkeur geven aan het Engelse "de Levant". In de Arabische wereld, al-Dawla al-Islamiyya fi'l-Irak en al-Sham of Daesh is populair geworden, deels omdat het acroniem satirische en respectloze woordspelingen op andere Arabische woorden mogelijk maakt. Sommigen hebben vraagtekens gezet bij de wijsheid van het aannemen van referenties als ISIS, ISIL of zelfs Islamitische Staat (IS), omdat ze, in de context van een voortdurende propagandaoorlog, onbedoeld steun kunnen verlenen aan de claim van de beweging om legitieme islamitische politieke autoriteit te hebben.

Op het hoogtepunt van zijn macht vertegenwoordigde IS een nieuwe generatie van wereldwijde islamistische formatie die salafi-jihadi-ideologie, geavanceerde public relations, guerrillaoorlogvoering en aspiraties voor staatsopbouw combineerde. Het kwam naar voren als een dominante kracht toen de chaos van twee falende staten in het Midden-Oosten, Irak en Syrië, een verder geïsoleerde jihadistische militie in staat stelde zichzelf opnieuw uit te vinden en in te spelen op politieke, economische en sociale desillusie in de regio en daarbuiten. Het kortetermijnsucces van IS heeft belangrijke vragen doen rijzen over de politieke cohesie van natiestaten in het Midden-Oosten, het westerse buitenlandse beleid in de regio en de bredere moslimwereld, de veranderlijkheid van de wereldwijde moslimidentiteit en het vermogen van jihadistische groeperingen om profiteren van de mislukkingen, echte en waargenomen, van de moderniteit.

IS heeft zowel een ideologische genealogie als een organisatorische geschiedenis, en hun onderlinge verbondenheid is belangrijk om te begrijpen hoe de groep heeft gespeeld in de moderne islamitische verbeelding over religie-staatrelaties. De ideologische wortels van IS gaan terug tot het islamisme (ook wel de politieke islam genoemd) en de islamisten beweren dat de islam, en niet de seculiere natiestaten, de antwoorden heeft op de ontwikkeling en politieke identiteit in de moslimwereld. Voor zijn oorspronkelijke voorstanders, Hasan al-Banna uit Egypte en Maulana Mawdudi uit India (en later Pakistan), bood het islamisme een authentiek tegenverhaal voor de westerse moderniteit die in de eerste helft van de twintigste eeuw zoveel moslims had aangetrokken als de meest levensvatbare manier om een ​​plaats te verwerven binnen het opkomende internationale systeem van natiestaten. De zaden van het islamisme werden, niet toevallig, geplant in de tijd dat landen met een moslimmeerderheid voor de uitdaging van het kolonialisme stonden en over hun eigen politieke toekomst moesten beslissen. En de historische instelling van het kalifaat bleek een essentieel onderwerp voor het moslimpolitieke denken en de identiteitspolitiek

Het kalifaat, gesticht in 632 GT na de dood van de profeet Mohammed, werd officieel afgeschaft in 1924 nadat de leider van de nieuw gevormde natiestaat Turkije, het resterende overblijfsel van het Ottomaanse rijk, zijn islamitische culturele bagage had afgelegd en een Euro-staten had gecreëerd. centrale (dwz seculiere) toekomst. In zeer reële zin betekende het einde van het kalifaat de opkomst van de politieke moderniteit in het Midden-Oosten, en het islamisme kwam naar voren als een op de islam gerichte reactie, een poging om te moderniseren op een pad dat een duidelijk andere identiteit voor moslims handhaafde, zelfs wanneer dit pad imiteerde veel van dezelfde structurele en institutionele configuraties als westerse natiestaten. De meeste natiestaten met een moslimmeerderheid verwierpen de expliciete omarming van secularisatie door de Turkse leider Mustafa Kemal Ataturk (in de vorm van Franse laïcité), maar ze namen wel politieke systemen aan met een seculiere onderbouwing, inclusief juridische structuren.

In plaats van van het historische toneel te verdwijnen, werden islamistische bewegingen, zoals de Vereniging van Moslimbroeders in Egypte, opgericht door Hasan al-Banna in 1928, een stem van politieke oppositie, een stem die soms behoorlijk brutaal werd onderdrukt. Het autoritaire karakter van veel staten in het Midden-Oosten maakte het moeilijk voor islamisten om openlijk te pleiten voor hun versie van een islamitische staat, en de occasionele uitbarsting van politiek geweld door Islamisten gaven autoritaire regimes reden om deze bewegingen nog harder aan te pakken. In de loop van de tijd waren islamisten verdeeld over de meest effectieve middelen om hun ideale islamitische orde tot stand te brengen binnen het kader van autocratische natiestaten die weinig gelegenheid boden om deel te nemen aan een open politiek debat: sommigen volgden in navolging van de ideoloog van de Moslimbroederschap Sayyid Qutb in zijn radicale primer Mijlpalen, [Afbeelding rechts] wendde zich tot strijdbaarheid als de enige manier om te elimineren wat voor hen afvallige heersers waren geworden, zo niet goddeloze samenlevingen; de meesten pleitten echter voor een gematigd pad van prediking, onderwijs en liefdadigheidswerk.

Dit alles lijkt misschien ver verwijderd van IS, maar de militante trend onder islamisten in landen met een moslimmeerderheid nam een ​​dramatische wending in de nasleep van de Afghaans-Russische oorlog (1979-1989), die aanleiding gaf tot het wereldwijde jihadisme van al-Qaeda. , de voorloper van IS. Activistische moslims, sommige islamisten, sommige niet, stroomden naar de slagvelden van Afghanistan, met de bedoeling de jihad te voeren tegen de Sovjet-indringers; en ze werden bij hun inspanningen, destijds in het geheim, gesteund door de inlichtingendiensten van de Verenigde Staten, Saoedi-Arabië en Pakistan. Nadat de Sovjets waren verslagen, bleven enkele van de zogenaamde 'Arabische Afghanen' in Afghanistan en enkelen werden aangetrokken door de oproep van Osama bin Laden om de jihad voort te zetten maar mondiaal uit te voeren. al-Qaeda bestond voor een deel uit militante islamisten uit plaatsen als Egypte, Saoedi-Arabië, Pakistan, Tunesië en Jordanië, die de islamistische agenda in hun thuisland hadden gepusht en er niet in slaagden vooruitgang te boeken tegen regeringen die onvriendelijk waren tegenover hun politieke doelen ( Wright 2006: 114-64). Zo was Al-Qaeda's onderbevelhebber, Ayman al-Zawahiri, in Egypte gevangengezet wegens zijn betrokkenheid bij de Jihad-organisatie, die president Anwar Sadat in 1981 had vermoord. Het islamisme van bijvoorbeeld Hamas in Palestina of Jihad in Egypte was de identificatie van het Westen, in het bijzonder de Verenigde Staten, als de belangrijkste dreiging en focus van de jihad. Terwijl militante islamisten hun aandacht richtten op de "nabije vijand" van geseculariseerde Arabisch-islamitische elites (beschouwd als afvalligen), zagen mondiale jihadisten de "verre vijand" van het Westen als de ultieme uitdaging voor de overwinning van de islam. Bovendien, terwijl gematigde islamisten in de loop van de tijd vrede hadden gesloten met het moderne staatssysteem en zelfs hadden ingestemd met het vormen van politieke partijen en deelname aan verkiezingen, begonnen de wereldwijde jihadisten dergelijke betrokkenheid te zien als een omarming van westerse gewoonten en een verraad aan de islamitische zaak.

Een primaire factor bij de opkomst van het wereldwijde jihadisme was dus het falen van het islamisme om te worden ondergebracht in de "instrumentele politiek" van natiestaten in het Midden-Oosten (Devji 2005: 2). Het islamisme ging mondiaal omdat het de weg naar de macht blokkeerde door autoritaire staten die onvriendelijk waren voor zijn politieke doelen, en mondiaal jihadisme kon alleen wortel schieten buiten de effectieve soevereiniteit van welke staat dan ook. Het was dus de chaos van het door oorlog geteisterde Afghanistan dat Bin Laden in staat stelde Al-Qaeda te organiseren, jihadistische trainingskampen op te zetten en oorlog te voeren tegen wat hij 'de wereldwijde kruisvaarders' noemde. En het was de chaos van Irak die als achtergrond diende voor de organisatiegeschiedenis van IS.

De persoon die profiteerde van deze chaos en deze verergerde, was Abu Musab al-Zarqawi, [Afbeelding rechts] een Jordaanse jihadist met een geschiedenis van brute terroristische daden. Nadat hij een gevangenisstraf in Jordanië had uitgezeten, reisde hij in 1999 naar Afghanistan, waar hij Osama bin Laden ontmoette en met de hulp van Bin Laden een concurrerend jihadistisch trainingskamp in de buurt begon. Hoewel Zarqawi veel van de opvattingen en doelen van Al-Qaeda deelde, bleef hij onafhankelijk. Hij richtte Jama'at al-Tawhid wa'l-Jihad (JTL) op, die een record van terrorisme vestigde in zowel het Midden-Oosten als Europa, wat allemaal de aandacht trok van Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij verplaatste zijn operatiebasis naar Irak nadat de VS in 2003 binnenvielen om het op te nemen tegen westerse troepen. In 2004 had Zarqawi trouw gezworen aan Bin Laden en werd JTL omgedoopt tot Al-Qaeda in Irak (AQI). Tussen 2004 en zijn gerichte moord door een Amerikaanse luchtaanval in 2006 voerde Zarqawi, vermoedelijk met de goedkeuring van Bin Laden, een sektarische oorlog tegen Iraakse sjiieten in een poging het land te verdelen en de soennitische bevolking naar het kamp van AQI te drijven. De methoden van Zarqawi waren zo bloedig dat hij een berisping kreeg van Zawahiri over de noodzaak om te voorkomen dat moslims zich vervreemden van de jihadistische zaak (Cockburn 2015: 52; Weiss en Hassan 2015: 20-39).

Na de dood van Zarqawi viel het bevel over AQI in handen van Abu Ayyub al-Masri, die een paar maanden later de organisatie Islamitische Staat van Irak (ISI) hernoemde en Abu Omar al-Baghdadi als leider identificeerde. Vanaf 2007 ondervond ISI toenemende druk van de Sunni Awakening, een gezamenlijke inspanning van soennitische stammen en het Amerikaanse leger om de jihadistische dreiging weg te nemen. In 2010 was ISI getuige geweest van een ernstige afname van haar vermogen om de vijand aan te vallen, of het nu sjiieten of coalitietroepen waren, en de moord op zowel Masri als al-Baghdadi leek deze situatie te bevestigen. De nieuwe leider van ISI, Abu Bakr al-Baghdadi, erfde een sterk verzwakte organisatie, maar de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak in 2011 bood een opening om terroristische acties nieuw leven in te blazen. ISI kreeg een extra impuls door de burgeroorlog die eind 2011 uitbrak in buurland Syrië als gevolg van de opstanden in de Arabische lente. De lang onderdrukte soennitische meerderheid van Syrië kwam in opstand tegen president Bashar al-Assad, die zijn steun kreeg van de Alawitische minderheid (een sjiitische onderafdeling). Een groot deel van de aanvankelijke soennitische oppositie in Syrië weerspiegelde seculiere neigingen, maar deze werd snel voorbijgestreefd en overtroffen door islamitische en jihadistische groeperingen. Wat begon als een breed gedragen protest tegen het regime om politieke en economische rechten voor soennieten op te eisen, veranderde in een religieuze sektarische strijd die regionale machten, zoals Turkije, Saoedi-Arabië en Iran, aantrok – allemaal met de bedoeling hun eigen politieke agenda's.

Ondertussen implementeerde de nieuw gekozen president, Nouri Kamal al-Maliki, in Irak een reeks beleidsmaatregelen die de sjiitische meerderheid versterkten, vaak ten koste van de soennitische minderheid die het land had geregeerd onder het Baath-regime van Saddam Hoessein. De soennieten van Irak hadden al een dramatische achteruitgang in politieke en economische macht ervaren als gevolg van het de-Baathificatiebeleid dat onder de Amerikaanse bezetting werd ingevoerd, waaronder de ontbinding van het Iraakse leger. Hun gevoel van rechteloosheid groeide toen de door sjiieten gedomineerde regering in Bagdad haar banden met Iran verstevigde, steun kreeg van sjiitische milities en zich richtte op soennieten/Baathisten die werden beschuldigd van pogingen om de macht terug te krijgen. Het protest van soennieten in Syrië werd een strijdkreet voor soennieten in Irak, en ISI was er om van de situatie te profiteren. Een ogenschijnlijk perfecte storm van belegerde soennieten en egoïstische sjiitische heersers in Syrië en Irak bood de ISI de gelegenheid om de vlammen van het sektarisme aan te wakkeren en zich in de onstabiele mix van identiteitspolitiek te nestelen.

Het instrument van ISI's interventie in Syrië was een aan AQI gelieerde groep, Jabhat al-Nusra (JN), die zich begin 2013 had gevestigd in de reeks oppositiestrijders. Beweren dat het JN had gestuurd om voet aan de grond te krijgen voor ISI in Syrië, Baghdadi verklaarde dat de twee groepen waren samengevoegd tot de Islamitische Staat van Irak en al-Sham/Syria (ISIS). De leider van JN, Abu Muhammad al-Jawlani, verwierp de fusie en er volgde een ruzie tussen ISIS en Al-Qaeda, waarbij Zawahiri probeerde het operatiegebied van Baghdadi te beperken tot Irak. Onderlinge strijd tussen jihadistische groeperingen was gebruikelijk in Syrië, maar de breuk tussen ISIS en al-Qaeda dreigde de kerngroep die het wereldwijde jihadisme was gaan definiëren, te splitsen. Begin 2014 hadden al-Qaeda en ISIS elkaar verloochend, en in juni van dat jaar deed ISIS een gedurfde militaire aanval in Irak, waaronder de inname van Mosul, de op een na grootste stad van het land, en een zeer gedramatiseerde "doorbraak van de grenzen". campagne die de barrière tussen Syrië en Irak verwijderde.

Met de grens onder controle beweerde ISIS dat het tijdperk van de Sykes-Picot-overeenkomst, een geheim verdrag dat het Midden-Oosten in koloniale invloedssferen verdeelde, waarover in 1916 tussen Frankrijk en Groot-Brittannië was onderhandeld, tot een einde was gekomen. de westerse ideologie die moslims in de regio scheidde: nationalisme. ISIS maakte van deze gelegenheid gebruik om de oprichting van de Islamitische Staat (IS) en de terugkeer van het kalifaat aan te kondigen, waarbij Baghdadi de "commandant van de gelovigen" werd genoemd, [Afbeelding rechts] de persoon aan wie alle moslims over de hele wereld trouw verschuldigd zijn en gehoorzaamheid. In een symbolische demonstratie van zijn nieuwe titel hield Baghdadi, gekleed in traditionele kleding, op 4 juli de vrijdagpreek in de Grote Moskee van Mosul en leidde hij de gemeente in gebed. Zijn preek maakte duidelijk dat de wereld met de (her)schepping van het kalifaat was opgesplitst in twee tegengestelde krachten: “het kamp van de islam en het geloof, en het kamp van kufr (ongeloof) en hypocrisie.” Moslims over de hele wereld waren nu religieus verplicht om te emigreren naar de staat waar de islam en het geloof regeerden (Dabiq 1:10). Het is belangrijk op te merken dat het kalifaat deel uitmaakte van Bin Ladens theoretische visie. In een interview een maand na 9/11 verklaarde hij:

Dus ik zeg dat, in het algemeen, onze zorg is dat onze umma zich verenigt, hetzij onder de woorden van het Boek van God, hetzij onder Zijn Profeet, en dat deze natie het rechtvaardige kalifaat van onze umma zal vestigen... dat de rechtvaardige kalief zal terugkeren met de toestemming van God (Bin Laden 2005: 121).

Maar Bin Laden [Afbeelding rechts] en zijn opvolger, Zawahiri, handhaafden hun militante focus op de 'verre vijand', waarbij ze nooit de precieze parameters verwoordden die het kalifaat opnieuw zouden laten ontstaan. IS zou later beweren dat het de diepste wens van Bin Laden vervulde, waardoor Bin Laden in zijn jihadistische afkomst werd opgenomen en Zawahiri werd geïsoleerd als een ineffectieve pretendent. Het snelle tempo van de aanvankelijke terreinwinst van IS in Irak en Syrië leek inderdaad te bevestigen, althans voor ware gelovigen, dat de tijd voor het kalifaat was aangebroken en goddelijk was goedgekeurd. Vrijwilligers kwamen van over de hele wereld, tot grote ergernis van westerse landen die getuige waren van sommige van hun mede-moslimburgers die hun ogenschijnlijk comfortabele leven opgaven om zich aan te sluiten bij een jihadistische organisatie die zich inzet voor het bevorderen van wereldwijde conflicten (Taub 2015). En IS maakte snel beelden bekend van recent aangekomenen uit het Westen die hun paspoorten verbrandden en jihadistische leuzen riepen. Provocatie bleek zelfs een essentieel kenmerk van IS-public relations, en propaganda van de daad werd een al te gebruikelijke stijl: christelijke gemeenschappen in het Midden-Oosten werden aangevallen, de mannen werden vermoord en de vrouwen werden als slaaf verkocht; Westerse journalist gegijzeld en later geëxecuteerd; een Jordaanse piloot levend verbrand in een kooi; Egyptische koptische christenen gegijzeld en massaal onthoofd. IS maakte beelden van deze daden openbaar via sociale media en herdrukte ze in nummers van Dabiq, het glossy, Engelstalige online magazine dat het in juli 2014 begon te publiceren.

In september 2014 werd een Global Coalition Against Daesh, ook wel de Global Coalition to Defeat ISIS genoemd, gevormd om IS-bolwerken aan te vallen, zijn propaganda tegen te gaan en stromen van strijders en financiering te voorkomen; het is in de loop der jaren gegroeid tot zo'n zesentachtig landen over de hele wereld. Als reactie hierop voerde IS zijn beschimpingen en bloedvergieten op en formuleerde het een strategie van 'blijven en uitbreiden', wat inhield dat het zijn greep op landen die het al onder zijn controle had, moest versterken en nieuw territorium in zijn invloedssfeer moest brengen. In het vijfde nummer van Dabiq, getiteld “Remaining and Expanding”, kondigde IS de opname aan van verschillende wilayat (provincies) in het kalifaat: het Arabische schiereiland, Jemen, het Sinaï-schiereiland, Libië en Algerije (Dabiq 5:3). Het verklaarde doel was om "de thuislanden en huiskamers te bereiken van gewone mensen die duizenden kilometers verderop in westerse steden en buitenwijken wonen", en het zag zichzelf als een "wereldwijde speler" (Dabiq 5:36). En net toen coalitietroepen IS-gebied begonnen aan te vallen, riep IS zijn aanhangers op om aanvallen in het Westen uit te voeren: “Als je een ongelovige Amerikaan of Europeaan (vooral de hatelijke en vuile Fransman) of een Australiër of een Canadees kunt doden, of enige andere ongelovige onder de ongelovigen die oorlog voeren tegen de Islamitische Staat, vertrouw dan op Allah en dood hem op welke manier dan ook” (Dabiq 5:37). Nadat er regelmatig georganiseerde en lone wolf-aanvallen begonnen voor te komen, verklaarde de VN-Veiligheidsraad IS "een wereldwijde en ongekende bedreiging voor de internationale vrede en veiligheid" (Veiligheidsraad van de Verenigde Naties 2015).

Op zijn hoogtepunt, eind 2014, controleerde IS meer dan 100,000 vierkante mijl en een bevolking van ongeveer 12,000,000 (Jones, et.al. 2015). Begin 2015 waren de coalitietroepen echter begonnen IS-strijders uit gebieden van Syrië en Irak te verdrijven, en de gevechtslinies tegen IS breidden zich uit (en werden politiek ingewikkelder) nadat de Syrische president al-Assad onder druk stond om verloren land terug te winnen en zijn belegerde regime te verdedigen, onderhandeld over Russische militaire hulp en grondondersteuning. Het zou meer dan vier jaar van intensieve gevechten vergen om de controle van IS over de regio te breken. Stedelijke oorlogsvoering in de Iraakse steden Ramadi, Falluja, Mosul en Ramadi bleek vooral verwoestend voor burgers en essentiële infrastructuur. In maart 2019 vond de eindstrijd plaats in de Syrische stad Baghouz, waarmee een einde kwam aan het langzaam afnemende territoriale kalifaat. Gedurende deze laatste jaren van gevechten gingen terroristische aanslagen door, hetzij rechtstreeks geleid door IS-agenten of gevolmachtigden, vaak met dramatische gevolgen. Frankrijk, een lid van de anti-IS-coalitie, was verschillende keren het doelwit: in 130 vielen er 2015 doden en honderden gewonden in en rond Parijs, en in Nice werd op Bastille Day 2016 een vrachtwagenbomaanslag gepleegd, waarbij honderden doden en gewonden vielen. Zelfmoordterroristen richtten zich in maart 2016 op de luchthaven en het metrostation van Brussel, waarbij zesendertig doden en ongeveer 300 gewonden vielen. Een Russisch vliegtuig met 224 passagiers aan boord werd in oktober 2015 boven het Sinaï-schiereiland neergehaald als vergelding voor Russisch-Syrische luchtaanvallen tegen IS-troepen. Aanvallen op andere locaties in de wereld (Spanje, de Filippijnen, Indonesië en Afghanistan) getuigen van de ideologische en tactische reikwijdte van IS, ook al werd het 'kalifaat' belegerd.

Ondanks de nederlaag in Baghouz in maart 2019 is een kleine maar effectieve groep IS-opstandelingen blijven opereren in Noord-Syrië, in leven gehouden door de chaotische nasleep van de oorlog, de beperkingen van de macht van het Assad-regime, buitenlandse interventie en de vastberadenheid van de jihadisten om de enige schijn van het territoriale kalifaat. De groep heeft kleinschalige aanvallen uitgevoerd en pogingen om het te verjagen verijdeld. Het IS-leiderschap ligt echter voortdurend onder vuur. Abu Bakr a-Baghdadi, de openlijke kalief, werd gedood tijdens een inval door Amerikaanse troepen in oktober 2019; zijn vervanger, Abu Ibrahim al-Hashimi al-Qurashi, onderging een soortgelijk lot in februari 2022; en Turkse troepen beweren de nieuwste IS-leider, Abu Hussein al-Quraishi, in mei 2023 te hebben vermoord. Hoewel de macht van IS in het binnenland dramatisch is afgenomen, blijven de verschillende provincies een tastbare bedreiging vormen. Volgens de Global Terrorism Index bleven IS en zijn dochterondernemingen “in 2022 voor het achtste achtereenvolgende jaar de dodelijkste terreurgroep ter wereld, met aanslagen in 21 landen” (Institute for Economics & Peace 2023).

DOCTRINES / OVERTUIGINGEN

IS schilderde zichzelf af als het ware overblijfsel van de islam in de moderne wereld en definieerde zijn overtuigingen grotendeels in relatie tot wat het verwerpt onder de dominante trends in moslimgemeenschappen, wat het beschouwt als ongeloof (kufr). Net als het islamisme heeft IS zijn bestaan ​​opgevat als een terugkeer naar of herstel van wat de moderne moslims verloren hadden door de invloed van secularisme en niet-islamitisch leiderschap. En net als het militante islamisme steunde het een reeks millennialistische ideeën en praktijken die islamitische samenlevingen, zo niet de hele wereld, transformeert in een strijdtoneel tussen de krachten van het licht en de krachten van de duisternis. Dit strijdtoneel kreeg territoriale specificiteit toen ISIS de Islamitische Staat (=kalifaat) vestigde en de traditionele scheiding tussen de verblijfplaats van de islam en de verblijfplaats van het ongeloof (dar al-Islam, dar al-kufr) opriep.

Nadat IS zijn voorlopige hoofdstad in Raqqa had gevestigd, begon het een programma om religieuze functionarissen (imams en predikanten) zijn 'methodologie van de waarheid' te leren. Degenen die waren geselecteerd om deel te nemen, hadden eerder deze functies in het gebied vervuld, maar ze hadden IS-sancties nodig om door te gaan. Het boek dat werd geselecteerd voor het instructieseminar van een maand, is geschreven door Sheikh Ali al-Khudair, een invloedrijke Saoedische Wahhabi-geleerde die bekend staat om zijn steun aan jihadistische activiteiten in het verleden. Zijn aantrekkingskracht berustte op zijn stevige verankering in de leer van de grondlegger van het wahhabisme, Muhammad ibn 'Abd al-Wahhab, en zijn bereidheid om het kwaad van de tijd het hoofd te bieden en de takfir uit te spreken (iemand tot kafir, ongelovige verklaren; excommunicatie) tegen zondige individuen, zelfs als ze zich niet bewust zijn van hun zondigheid (Islamitische staat rapport 1:3). Veel van de religieuze experts die zijn aangesloten bij IS, degenen die verantwoordelijk zijn voor het opleiden van de moslimmassa's en het uitspreken van religieuze oordelen, zijn Saoedi's met een sterke toewijding aan de Wahhabi-doctrine van het koninkrijk, maar niet aan de koninklijke familie. In zijn publicaties werpt IS zichzelf op als salafi-wahabi, met een sterke afkeer van 'afwijkende' innovaties die binnen de islamitische traditie ontstonden na het leven van de vrome voorouders (al-salaf al-salih), afwijkende personen geïdentificeerd als sjiieten, asharis , Mu'tazili's, Soefi's, Murji'is en Kharijis.

IS omarmt de generieke focus van het salafisme op de eenheid van God (tawhid) en de afwijzing van overtuigingen of praktijken die afbreuk doen aan goddelijke eenheid. Het besteedt ook, net als het salafisme, grote aandacht aan de details van tekstuele argumentatie, legitimeert elke beslissing met verwijzing naar de koran en de soenna en presenteert de interpretatie ervan als de enige authentieke. Inderdaad, geloofsbelijdenis en morele zekerheid vormen de basis van alles wat IS doet, en dienen als een sterk verkoopargument voor die moderne moslims die op zoek zijn naar duidelijkheid in een wereld van halve waarheden en leugens. IS heeft zich gecommitteerd aan het stichten van een "kalifaat op profetische methodologie", een uitdrukking die vaak in zijn literatuur wordt gebruikt om een ​​terugkeer naar de authentieke islam aan te geven en om "aanspraak te maken op zowel religieuze als politieke autoriteit over alle moslims" (Olidort 2016:viii). De moslimidentiteit die IS biedt, heeft dus geen gelijke: het is onberispelijk in zijn vasthouden aan correct geloof en praktijk, en het wekt een gevoel van waarheid en rechtvaardigheid op dat een gemakkelijk oordeel over andere moslims mogelijk maakt (Haykel 2009: 33-38). Nergens kwam deze bezorgdheid over de islamitische juridische en morele rechtschapenheid zo duidelijk naar voren als in de manier waarop IS zijn gebruik van geweld rechtvaardigde, vooral wanneer de slachtoffers medemoslims waren. In overeenstemming met zijn bewegingsoriëntatie vormde IS zijn geloofsbelijdenis in de dynamische omgeving van het zeer gewelddadige conflict waaraan het had bijgedragen. Het was in feite het uitvoeren van brute gewelddaden, terreur, terwijl het tegelijkertijd pleitte voor de deugdzaamheid en noodzaak van deze daden. Het primaire publiek voor dit argument was de moslimwereld, een wereld die het er grotendeels over eens leek te zijn dat IS een gevaarlijke wending had genomen en zowel het leven van moslims als het imago van de islam bedreigde. In feite had IS een islam versus islam-debat op wereldschaal uitgelokt, en de voorwaarden van het debat bevatten historische verwijzingen naar het aan de gang zijnde moslimdiscussie over de aard van de moderne politiek en de grenzen van legitieme rebellie.

Moslimcritici van IS, waaronder islamisten, namen vaak hun toevlucht tot het beschuldigen van de groep van het zijn of zich gedragen als Kharijis, de beruchte zevende-eeuwse sektarische beweging die bekend staat om haar hypervroomheid en geweld tegen medemoslims. Volgens traditionele islamitische bronnen beschuldigden de Kharji's medemoslims ervan afvalligen te zijn om hun moord (takfir) te rechtvaardigen, zaaiden ze sociale en politieke onenigheid en ondermijnden ze de legitimiteit van twee van de vier rechtgeleide kaliefen in de soennitische islam. Inderdaad, de heersende stroming van de soennitische orthodoxie ontstond, althans gedeeltelijk, door zichzelf te definiëren boven en tegen de acties en het imago van Kharijis (soms weergegeven als Khawarij of Kharijites). Halverwege de twintigste eeuw werd de naam van deze sekte gebruikt door islamitische religieuze en politieke autoriteiten om islamisten, of ze nu gematigd of militant waren, te vervloeken en om de publieke opinie over islamisme, extremisme en de heiligheid van de staat te beïnvloeden; in Egypte werden leden van de Society of Muslim Brothers, zoals Hasan al-Banna en Sayyid Qutb, vaak in verband gebracht met Kharijis in de media (Kenney 2006). IS van zijn kant beschouwde de beschuldiging Khariji te zijn als propaganda bedoeld om de moslimgemeenschap te verzwakken door toe te staan ​​dat het onislamitische gedrag van corrupte moslims, met name politieke leiders, voortduurt. Als gevolg hiervan aarzelde het niet, uit angst om als Khariji te worden bestempeld, om een ​​oordeel te vellen over wat het beschouwde als afvallige moslims en hun bloed te vergieten. Dus zelfs toen IS het label 'Kharijis' verwierp, hield het zich bezig met het gedrag dat de sekte berucht had gemaakt. Toen IS er voor het eerst van werd beschuldigd Khariji te zijn, reageerde IS op twee manieren: ten eerste nam IS-woordvoerder Abu Muhammad al-'Adnani deel aan een formele uitwisseling van vloeken (wat in de islamitische traditie mubahala wordt genoemd) waarin om Gods straf werd gevraagd als IS inderdaad Khariji. Dit was onderdeel van een groter debat met andere jihadistische groeperingen, waarin een leider beweerde dat IS “extremistischer was dan het origineel” Kharijis (Dabiq 2:20). Ten tweede, in wat een gefabriceerde situatie leek, ontdekte IS een Khariji-cel die op zijn grondgebied opereerde en dreigde het kalifaat aan te vallen. De cel werd vervolgens "ontbonden en gestraft" volgens de islamitische wet, waardoor het lijkt alsof IS het onwettige geweld erkende van de Kharji's (Dabiq 6: 31).

In zijn verdediging van geweld, zelfs de verheerlijking ervan, nam IS een interpretatieve houding aan, die gebruikelijk is bij alle hervormingsgezinde moslims, om moderne uitdagingen te kaderen in termen van die waarmee de profeet Mohammed werd geconfronteerd. Maar de focus voor IS lag op de bredere historische toestand waarin Mohammed de boodschap van de islam moest introduceren (aangeduid als jahiliyya of onwetendheid) en hoe hij met de uitdagingen omging. De islamitische traditie beschouwt jahiliyya als de tijd vóór de komst van de islam, voordat Mohammed waarheid en kennis bracht; het is de zondige periode waarin Arabieren waren teruggevallen tot verdorvenheid en polytheïsme. Simpel gezegd vertegenwoordigt jahiliyya een omkering van de islam. Een gedachtegang volgend die door Qutb is uitgewerkt in zijn radicale inleiding Mijlpalen, en vervolgens overgenomen door islamitische militanten overal, schilderde IS de moderne wereld af, met name moslimgemeenschappen, als verdrinkend in een zee van jahiliyya. Als gevolg hiervan heersen zondigheid en corruptie; Moslims zijn de weg kwijt en hebben begeleiding nodig; en veel moslims zijn de islam vergeten of verloochend en vervallen in de terugkerende toestand van jahiliyya. De enige reactie, zo luidt het argument, is dat ware gelovigen handelen zoals Mohammed en zijn vroege volgelingen deden, om de heidense krachten van jahiliyya tegen te gaan en te elimineren door jihad te voeren namens het geloof. In een van de vele leerboeken die door IS zijn geproduceerd, wordt de beroemde Slag bij Badr (624 n.Chr.), tussen Mohammeds leger van gelovigen en de polytheïsten van Mekka, beschreven met een dramatisch effect. Lezers worden aangemoedigd om belangrijke levenslessen te trekken uit de ervaring van het islamitische leger in de strijd: dat God aan de kant van de gelovigen staat, dat “het terroriseren (irhab) van ongelovigen en hen bang maken” vereist is, dat “het doden van gezinnen een vereiste is wanneer noodzakelijk en is een manier om het welzijn van [de samenleving] te herstellen "(Olidort 2016: 21).

IS wilde dat Mohammeds confrontatie met jahiliyya tot leven zou komen voor moslims, om hen zowel te inspireren als te dwingen een levensveranderende beslissing te nemen. En die beslissing was het eigen kalifaat van IS, een uitgehouwen uitzondering in de moderne wereld waar moslims onder de islamitische wet konden leven, waar ze eindelijk een echt moslimleven konden leiden. IS deed natuurlijk meer dan uitnodigen; het beweerde dat het de plicht van elke moslim (fard ayn) was om te emigreren (hijra) van jahiliyya naar de Islamitische Staat, zich te onderwerpen aan het gezag van de kalief en de jihad te voeren.

In de IS-propaganda hadden de vorming van de Islamitische Staat en het uitroepen van het kalifaat aanleiding gegeven tot een nieuwe leerstellige verplichting; deze gebeurtenissen hadden geleid tot "het uitsterven van de grijze zone", net zoals de komst van Mohammed een duidelijke keuze creëerde tussen jahiliyya en de islam (Dabiq 7:54-66). Iedereen moest nu een beslissing nemen en leven of sterven met de gevolgen. Niet handelen was geen optie, want het betekende de kant van de ongelovigen kiezen en tot afvalligheid vervallen. Als migratie geen optie was voor de ware gelovigen die tussen de ongelovigen in het Westen, het land van de kruisvaarders, leven, dan zouden ze een "dood van jahiliyya" kunnen vermijden door hun eed van trouw (bay'a) aan de kalief af te leggen en te vechten tegen de dood waar ze ook waren (Dabiq 9:54). Ook hier regisseerde IS

Moslims om in de voetsporen te treden van de profeet Mohammed, die ook emigreerde om de overleving en het succes van de islam te verzekeren. Tot grote afschuw van veel moslims putte IS ook uit het voorbeeld van de Mohammed om gruwelijke gewelddaden te rechtvaardigen, zoals het verbranden van een Jordaanse piloot die was neergeschoten tijdens een bombardement op IS-gebied of het onthoofden van gevangenen (Dabiq 7:5-8). [Afbeelding rechts] "Profetische methodologie", zo lijkt het, stelde IS in staat naar believen te terroriseren en te doden.

Voor IS namen individuen die de hijra uitvoerden en de jihad begonnen deel aan een groter door God opgedragen plan voor de mensheid dat zich in de regio ontvouwde: de komende grote strijd (al-malahim al-kubra) die voorafgaat aan en het laatste uur inluidt. Syrië werd in verband gebracht met een aantal eindtijdprofetieën in de islamitische traditie, en IS maakte hiervan gebruik om het historische belang aan te tonen van gebeurtenissen die zich binnen het kalifaat voordoen en om moslims te inspireren om deelnemen. De titel van het IS-magazine, Dabiq, [Afbeelding rechts] bijvoorbeeld, verwijst naar een plek in Syrië, waarvan in de hadith wordt getuigd, waar de laatste strijd tussen moslims en Romeinen (verstaan ​​als christelijke kruisvaarders) zal plaatsvinden, en die zal resulteren in een grote moslimoverwinning, gevolgd door de tekenen van het uur: de verschijning van de Antichrist (Dajjal), de afdaling van Jezus, en Gog en Magog. Een provocerende verwijzing naar deze profetie, zogenaamd gemaakt door Abu Musab al-Zarqawi, verscheen op de inhoudspagina van elk nummer van het tijdschrift: “De vonk is ontstoken hier in Irak, en de hitte zal blijven toenemen, met Allah's toestemming, totdat het de kruisvaarderslegers in Dabiq verbrandt.

IS speelde in op dit soort profetieën om de aandacht te vestigen op zijn unieke tijd in de geschiedenis en het belang van de gevechten, in de eigenlijke Islamitische Staat en daarbuiten. Deze gevechten verstrengelden uiteindelijk zowel regionale als internationale machten en leken de beweringen van IS over een komende strijd van historische, zo niet kosmische, betekenis te bevestigen. Elke kleine veldslag, elke inspirerende toespraak, elke nieuw uitgeroepen provincie, elke terroristische aanslag, elke militaire reactie van het Westen en elke nieuwe aankomst van moslims in de Islamitische Staat werd een ander teken van de vervulling van profetieën en de komende ultieme vuurzee die zal eindigen met de islam. wereldwijde overwinning. Zelfs een schijnbare schending van de islamitische ethiek bood een gelegenheid om de unieke historische periode waarin mensen nu zogenaamd leefden, te promoten. Toen IS Yezidi's ontmoette, een oud Mesopotamisch volk met een syncretische reeks religieuze overtuigingen en rituelen, in de provincie Nineveh in Irak, behandelde het hen als polytheïsten (mushrikun), niet als monotheïsten, en achtte het, in navolging van islamitische wettelijke regels, passend hun slaven tot slaaf te maken. vrouwen. Bij de bespreking van dit besluit vestigde IS de aandacht op het feit dat “slavernij is genoemd als een van de tekenen van het Uur en als een van de oorzaken achter” de komende grote strijd (Dabiq 4: 15). Dit incident is in een later nummer van Dabiq door een schrijfster, Umm Sumayyah al-Muhajirah, die het besluit verdedigde om vrouwen tot slaaf te maken en het gebruikte om IS-vijanden te beschimpen:

Ik schrijf dit terwijl de brieven druipen van trots. Ja, O religies van kufr allemaal, we hebben inderdaad de kafirah-vrouwen overvallen en gevangen genomen, en ze als schapen met de scherpte van het zwaard gedreven... Of dachten jij en je aanhangers dat we een grapje maakten op de dag dat we de Khilafah aankondigden op de profetische methodologie? Ik zweer bij mijn Heer, het is zeker Khilafah met alles wat het bevat van eer en trots voor de moslim en vernedering en vernedering voor de kafir (Dabiq 9: 46).

De schrijver beëindigt het stuk met een provocerende en beledigende terzijde en beweert dat als Michelle Obama tot slaaf zou worden gemaakt, ze niet veel winst zou maken.

Moslims die zich bij IS aansloten, werden, al dan niet opzettelijk, onderdeel van het mythische verhaal van de komende apocalyps, maar ze betraden ook een sociale wereld waarin mensen waren uitgenodigd om een ​​echt leven te leiden, met gezinnen, huizen en banen. Zoals William McCants opmerkt, vervaagde IS de grenzen tussen eschatologische verwachtingen van de komst van de langverwachte messias (mahdi) en de praktische verantwoordelijkheden van het leiden van het kalifaat: “Messias maakte plaats voor management. Het was een slimme manier om de apocalyptische verwachtingen van de volgelingen van de Islamitische Staat te verlengen en hen tegelijkertijd te concentreren op de onmiddellijke taak van staatsopbouw” (McCants 2015: 147). Natuurlijk zou de dood uiteindelijk komen voor velen die werden aangetrokken door het gepraat over de apocalyps, maar het leven in het kalifaat had ook een sfeer van normaliteit, het bewijs dat het in feite een 'staat' was.

Door middel van haar mediabereik deed IS een beroep op moslims over de hele wereld om te emigreren naar de nieuw opgerichte Islamitische Staat, en om bij te dragen aan de enige plaats waar moslims kunnen genieten van de vruchten van een echte islamitische samenleving, waar de islamitische wet wordt gehandhaafd en moslimbroederschap vanzelf komt. . Mensen met een professionele achtergrond waren specifiek gericht omdat ze de broodnodige vaardigheden voor de groeiende gemeenschap zouden brengen. De voordelen van het leven binnen de grenzen van de Islamitische Staat werden aangeprezen als materieel en spiritueel: pas gearriveerde gezinnen werden huizen beloofd (soms geconfisqueerd), mannen werden echtgenotes beloofd (soms tot slaaf gemaakt), en er werden sociale diensten opgericht om voor de behoeftigen te zorgen . IS zou hebben betaald voor de bruiloften en huwelijksreizen van sommige van zijn strijders. IS deed inderdaad veel moeite om aan te tonen dat het een werkbare samenleving had neergezet, met een islamitische politiemacht, inzameling en distributie van liefdadigheid (zakat), zorg voor de wezen en een bureau voor consumentenbescherming met een klachtennummer (Islamitische staat rapport 1:4-6). En er waren nooit gerealiseerde plannen om munten te slaan voor gebruik binnen de umma (gemeenschap), in een poging om een ​​“financieel systeem” te creëren dat verschilt van dat van de door het Westen gedomineerde wereld (Dabiq 5:18-19). In een artikel met de titel "Een venster op de islamitische staat", getuigen beelden van mensen die zich bezighouden met het repareren van bruggen en het elektriciteitsnet, het schoonmaken van straten, het zorgen voor ouderen en het behandelen van kinderkanker, getuigen van de inspanningen van IS om te voorzien in de basisbehoeften van moslims (Dabiq 4:27-29). Een ander artikel met de titel “Gezondheidszorg in de Khilafah” beweerde dat IS “de huidige medische zorg uitbreidde en verbeterde” en trainingsscholen voor medische professionals in Raqqa en Mosul heeft geopend (Dabiq 9: 25).

Dergelijke alledaagse beelden staan ​​echter in schril contrast met andere promotionele verwijzingen: naar de eindstrijd en de eindtijd, en naar foto's van gruwelijke onthoofdingen, massa-executies, steniging van echtbrekers en martelaarsoperaties. Maar het is precies deze vermenging van het alledaagse en het moorddadige, van wereldse en millenniumverwachtingen, die IS-propaganda doordrenkte tijdens de onstuimige dagen van de wedergeboorte van de kalief. Het leven van jihadisten in de Islamitische Staat moest, zo lijkt het, geleefd worden op het snijvlak van de geschiedenis en de Apocalyps.

RITUELEN / PRAKTIJKEN

IS pleitte voor de traditionele rituelen die verband houden met de soennitische orthopraxis en legde deze op binnen het gebied onder haar controle. Het vulde deze ook aan met rituele activiteiten die verband hielden met staatsvorming en de terugkeer van het kalifaat. Het is niet overdreven te stellen dat IS, net als veel jihadistische groeperingen, de jihad tot de zesde pijler van de islam heeft gemaakt. De groep prees het belang van de jihad (voor het zuiveren van de ziel, het verslaan van de vijand, het herstellen van het kalifaat en het nemen van wraak voor een geschiedenis van westerse agressie) bij elke gelegenheid en slingerde beledigingen naar die moslims die de islam afschilderden als een religie van vrede en, daardoor overgegeven aan westerse druk. Net als bidden en vasten tijdens de ramadan was de jihad volgens IS verplicht voor moslims, net als het uitvoeren van de hijra, de emigratie van de verblijfplaats van het ongeloof naar de verblijfplaats van de islam, de Islamitische Staat. Een ander "ritueel" dat met de oprichting van het kalifaat een verplicht karakter kreeg, was de eed van trouw (bay'a), die aan de kalief werd afgelegd, vaak in een openbare setting, om de onderwerping van een persoon of groep aan het gezag van de kalief aan te tonen. Geënsceneerde foto-ops van eden die worden aangeboden aan al-Baghdadi, de kalief van IS, zijn verschenen in verschillende nummers van Dabiq, en militante bewegingen in andere landen hebben hun eed verzonden, hetzij via afgevaardigden of Twitter, waarin ze hun trouw verklaren en zichzelf hernoemen tot provincies van de Islamitische Staat.

Misschien wel de meest dramatische en verontrustende rituele activiteiten van IS waren de openbare straffen en executies. IS verbood het roken van sigaretten en strafte zijn eigen strijders met zweepslagen en afranselingen als zij zich overgaven. Degenen die betrapt werden op het kijken naar pornografie of het gebruiken van drugs werden ook geslagen. Dieven werden hun handen afgehakt of erger. Degenen die schuldig werden bevonden aan overspel werden ter dood gebracht door steniging, en homoseksuelen werden van gebouwen gegooid. Dergelijke vertoningen trokken grote menigten, de meeste toeschouwers werden gedwongen aanwezig te zijn, en op videoclips waren mensen te zien die juichten en opriepen tot straf van de schuldigen. Het handhaven van de islamitische wet, en het feit dat men dat ook deed, was voor een groot deel wat het bestaan ​​van IS rechtvaardigde, en de resultaten werden soms met tegenzin gerespecteerd. In een regio waar de openbare orde onderhevig was aan willekeurige handhaving en corrupte functionarissen, kreeg IS een reputatie van eerlijkheid en efficiëntie. Dat was de geleefde realiteit van burgers in de staten die IS had verdrongen (Hamid:2016 220-21).

Hoewel het op zich geen ritueel was, werd het martelaarschap een essentieel onderdeel van de militaire tactieken en mythologie van IS. Zelfmoordterroristen werden regelmatig ingezet bij het begin van een aanval om defensieve buitenposten uit te schakelen en de vijand in een staat van angst te brengen. Volgens de islamitische traditie kon een moslim geen hogere eer krijgen dan de dood in de strijd tegen de vijanden van de islam, en IS-propaganda stond vol met beelden van die jihadisten die die laatste transformerende stap hadden gezet. Moslims die zich bij IS aansloten, vonden zichzelf opnieuw uit, scheidden zich af van familie, vrienden en werk om een ​​nieuw begin te maken. Het uitvoeren van de hijra was de eerste stap, gevolgd door deelname aan de jihad. Een martelaar worden voltooide het transformerende pad en verbond de geëerde doden met degenen die nog steeds de jihad voeren. Inderdaad, de gemartelde doden spraken als het ware vanuit het graf door middel van inspirerende boodschappen die voor de dood werden gedicteerd of opgenomen, advertenties om zich aan te sluiten bij de cultus van bloed en opoffering. Zoals de boodschap van een martelaar duidelijk maakte, was de dood niet simpelweg de ultieme uiting van jihadistische overtuiging; het diende ook als een definitieve bewijstekst van het trouwe leven dat men heeft geleid:

Mijn woorden zullen sterven als ik ze niet red met mijn bloed. Mijn emoties zullen worden gedoofd als ik ze niet aanwakker met mijn dood. Mijn geschriften zullen tegen mij getuigen als ik geen bewijs lever van mijn onschuld of hypocrisie. Niets behalve bloed zal de zekerheid van enig bewijs volledig verzekeren (Dabiq 3: 28).

Het herdenken van dergelijke offers (in video's, poëzie en zang) gaf een krachtige impuls aan de vechtlust en identiteit van degenen die achterbleven: "Voor jihadisten zijn daden van martelaarschap de bouwstenen van de gemeenschappelijke geschiedenis" (Creswell en Haykel 2015: 106) .

ORGANISATIE / LEIDERSCHAP

IS is ontstaan ​​in een competitieve jihadistische omgeving, met tal van bewegingen en leiders die strijden om rekruten en financiële steun. Ze waren allemaal uit dezelfde militante islamitische bodem gegroeid en putten uit de leringen en inspiratie van een reeks geradicaliseerde denkers, van Qutb tot Bin Laden. Onder leiding van Zarqawi onderscheidde ISI, de voorloper van IS, zich door meedogenloos geweld, grotendeels gericht tegen de sjiitische bevolking van Irak. Toen IS de terugkeer van het kalifaat afkondigde en al-Baghdadi de kalief van zijn tijd noemde, onderscheidde het zich van andere militante groeperingen en creëerde het een legitimiteits- en opportuniteitscrisis binnen de gelederen van de jihadisten. Of Baghdadi de beste figuur was om deze historische rol op zich te nemen, was destijds voor veel jihadisten een ethische en juridische vraag. IS probeerde in de eerste uitgave van XNUMX alle twijfels over het leiderschap van al-Baghdadi weg te nemen Dabiq, die liep onder de titel "The Return of Khilafah." Een verhaal in het nummer citeerde uitvoerig uit de inaugurele rede van al-Baghdadi en noemde hem Amirul-Mu'minin of Commandant van de Gelovigen; een ander leverde een historisch argument op over de versmelting van religieuze en politieke aangelegenheden onder moslimleiders zoals Abraham en Mohammed, en de noodzaak om dit leiderschapsmodel te herstellen (Dabiq 1:6-9, 20-29). Maar IS heeft de concurrentie effectief in de schaduw gesteld en het debat over de legitimiteit van al-Baghdadi tot zwijgen gebracht door de imagooorlog op sociale media te winnen en door zijn aanspraken op autoriteit te ondersteunen met militaire bekwaamheid en territoriale expansie. Gewaagde beweringen en gedurfde acties veranderden deze militie annex staat vervolgens in een vooraanstaande leiderschapsrol. Wat al-Qaeda na 9/11 na XNUMX/XNUMX hoopte te worden, werd werkelijkheid, en dat deed het door de regels van de militante islam opnieuw te definiëren: bewegingsstructuur maakte plaats voor staatsopbouw; het onderscheid tussen "nabije vijand" en "verre vijand" werd betwist toen IS zich overal op vijanden (moslim en niet-moslim) richtte; en de magnetische kracht van een ontwaakt en zegevierend kalifaat lokte moslimrekruten van over de hele wereld.

Zodra de organisatiestructuur van IS een quasi-territoriale staat werd, stelde het zichzelf bloot aan dezelfde soort gerichte aanvallen op infrastructuur en aanvoerlijnen die IS tegen Irak en Syrië had ingezet. Maar de bewering een kalifaat te zijn, geen natiestaat, gaf IS retorische speelruimte bij het betwisten van zijn territoriale soevereiniteit. Het opnieuw uitgevonden kalifaat was een uitzondering in de wereld van natiestaten, en je zou kunnen stellen dat dit de bedoeling van IS was: letterlijk en figuurlijk een uitzonderlijke plek creëren. In tegenstelling tot moderne natiestaten die zichzelf definiëren aan de hand van hun grenzen, kunnen de grenzen van het kalifaat verschuiven zonder de theoretische integriteit ervan te ondermijnen. Historisch gezien veranderde de vorm van kaliefland op kaarten altijd, net als de hoofdstad van het kalifaat. Opnieuw uitgevonden in een tijdperk van natiestaten, leek het kalifaat anachronistisch, en dat was het ook, maar dat is precies het punt dat IS wilde (en nog steeds wil) maken. In zekere zin probeerde IS op grote schaal in te grijpen in wat moslimhervormers sinds de negentiende eeuw hadden geïdentificeerd als een afname van de islamitische macht en het moslimzelfvertrouwen, een afname die zichtbaar werd door de opkomst van het Westen en zijn imperialistische uitbreiding naar moslimlanden. Volgens het reformistische verhaal vroeg de moderne tijd om een ​​heroverweging van wat de islam ooit was en weer zou kunnen zijn als moslims zich opnieuw zouden toewijden en de verloren geest van de islam zouden vinden. Door de moderne kaart van het Midden-Oosten en de structuur en taal van het bestuur te veranderen, hoopte IS de ware geest van salafistische hervormingen wakker te schudden en de klok terug te zetten naar moderniteit. Het was een soort fantasie, maar een die resoneerde (en nog steeds doet) met velen die blijven worstelen met het verhaal van teleurstelling dat het moderne moslimbewustzijn heeft geïnformeerd.

Natuurlijk vereiste een herontwaakt kalifaat heel wat heruitvinding, wat betekent dat het, afgezien van zijn naam en andere historische referenties, niet authentieker was dan die andere verzonnen traditie waarmee het concurreerde: de natiestaat. In feite organiseerde IS zichzelf en regeerde het over het gebied dat het controleerde, net als een natiestaat. Het was een commando-en-controleoperatie doordrenkt met religieuze verwijzingen en figuren. Baghdadi diende als de "commandant en chef" of kalief, met advies van een kabinet (shura-raad bestaande uit religieuze specialisten) en een reeks beraadslagende raden die een reeks staatsfuncties omvatten: leger, financiën, juridische zaken, inlichtingendiensten, media, veiligheid …enz. Als kalief had Baghdadi het hoogste gezag, hoewel hij in theorie door de shura-raad uit zijn ambt kan worden gezet. Twee afgevaardigden hadden het gezag om de zaken in Irak en Syrië te leiden, en er werden gouverneurs aangesteld om toezicht te houden op de dagelijkse heerschappij in de verschillende provincies. De precieze manier waarop bevelen langs de commandostructuur werden doorgegeven en financiën werden gerouteerd of verborgen, zijn open vragen gebleven, hoewel verschillende invallen door de jaren heen inzicht hebben gegeven in de interne werking en gedachten van een leiderschap dat duidelijk veerkrachtig was en vastbesloten om door te gaan. het gevecht. IS heeft geleerd hoe het de verliezen van de coalitietroepen moet weerstaan, zijn commando- en controle-infrastructuur, economische activiteit en rekruteringsstroom in stand moet houden, wat wil zeggen dat het een tijdlang echt functioneerde als een staat... totdat het dat niet meer deed .

Nadat het kalifaat in 2019 was verslagen, werden niet-aangrenzende provincies, onder de voortdurende vlag van de Islamitische Staat, de organisatiestructuur, hoewel de samenhang ervan als operationele beweging moeilijk te beoordelen is gebleken. Wat duidelijk lijkt, is dat de planning voor een voortzetting van de jihad na het kalifaat begon voordat IS het hoogtepunt van zijn macht in Syrië en Irak bereikte, wat suggereert dat de leiders, ondanks hun retorische bravoure, erkenden dat haar geconsolideerde macht van korte duur zou zijn. In samenwerking met bestaande militante groepen in plaatsen als Afghanistan en de Egyptische Sinaï, bood IS training en financiering aan in ruil voor trouw en hernoemen. Deze provincies breidden het IS-merk en de jihad uit, samen met een ander slagveld waarnaar strijders konden worden verspreid terwijl het territoriale kalifaat kromp. Al in 2015 onderhandelde IS met lokale militanten in Afghanistan, een jihadvriendelijke omgeving met een zwakke gecentraliseerde staat, bergachtig terrein en aanhoudend Taliban-verzet. Dit resulteerde in de oprichting van de Islamitische Staat Khorasan Province (ISKP) of IS-K, een groep die in de loop van de tijd groter en brutaler is geworden, soms samenwerkt met andere militanten zoals de Taliban, altijd tegen Al-Qaeda. Nadat de Amerikaanse troepen in augustus 2021 uit Afghanistan waren teruggetrokken, bekritiseerde IS echter de Taliban en beweerde dat het Amerikaanse vertrek eenvoudigweg "een vreedzame machtsoverdracht van de ene afgodische heerser naar de andere was ... de vervanging van een geschoren afgodische heerser door een bebaarde". (Bunzel 2021). al-Qaeda daarentegen feliciteerde de Taliban met het verdrijven van de Amerikanen en het blijven voeren van de jihad. Een competitie tussen militante groeperingen, geworteld in vastgestelde tactieken en doelen, speelt zich af in Afghanistan en elders, en IS heeft geprobeerd zichzelf te positioneren als de meest toegewijde en compromisloze. Gezien Al-Qaeda's eerbied voor en afhankelijkheid van de Taliban, en de beperkte agenda van de Taliban om Afghanistan te islamiseren, lijkt IS voorbestemd om de jihad te voeren tegen mede-militante islamisten.

In andere provincies passen IS-leden zich aan het complexe politieke, etnische en religieuze landschap aan, vaak gebruikmakend van bestaande verdeeldheid en grieven om bondgenoten (al is het maar tijdelijk), strijders en middelen veilig te stellen. Afrika is getuige geweest van een dramatische toename van IS-interesse en -activiteit, te beginnen in 2015 toen Boko Haram, een gewelddadige islamitische sektarische groepering gevestigd in het noordoosten van Nigeria, trouw zwoer aan IS en werd omgedoopt tot de Islamitische Staat West-Afrika Provincie (ISWAP). Boko Haram, opgericht in 2002, wat 'verwestersing is heiligschennis' betekent, pleitte voor een hervorming van de Nigeriaanse samenleving, in het bijzonder haar corruptie en armoede, door de islamitische wet in te stellen en alle vormen van westerse invloed in onderwijs, cultuur en moraal te mijden. De voortdurende aanvallen op burgers, met name scholen, en de uitbreiding naar nieuw gebied brachten de regering ertoe de groep te verbieden en een offensief te beginnen; tegen 2015 probeerde Boko Haram, onder zware aanval van de regering, hulp te krijgen en zijn krachten en imago nieuw leven in te blazen door zich aan te sluiten bij IS. In hetzelfde jaar legde Adnan Abu Walid al-Sahrawi, een salafi-jihadi-leider met een lange carrière van militant bewegingsactivisme in de Sahel, zijn eed van trouw af aan IS en vormde hij wat de Islamitische Staat in de Grote Sahara zou worden genoemd ( ISGS). De Sahel, een regio ten zuiden van de Sahara die vele landen doorsnijdt (van Senegal tot Tsjaad) en bruist van etnische en religieuze facties, is de thuisbasis geworden van criminele bendes, rebellenbewegingen en jihadisten, zowel binnenlandse als buitenlandse. Hoewel het geen officiële provincie is, onderschrijft ISGS de doelstellingen van IS en concurreert en werkt het samen met andere groepen, waaronder al-Qaeda, om aanvallen uit te voeren op westerse buitenposten. IS-strijders in het door oorlog verscheurde, post-Gaddafi Libië opereren nu in een soortgelijke omstreden en chaotische omgeving.

Het ogenschijnlijke doel van de provincies en aangesloten groepen is het creëren van een islamitische staat, maar het meer directe doel, bij gebrek aan voldoende militaire kracht, is het aanwakkeren van instabiliteit en het aantonen dat de jihad doorgaat. Net als het patroon in Irak en Syrië, is de strategie om reeds gedestabiliseerde regio's binnen te gaan, een geïmproviseerde commando- en controle-infrastructuur op te zetten en aanslagen te plannen die de jihadistische dreiging overbrengen: aan lokale en regionale overheden, aan andere jihadistische groeperingen en aan de westen. En nu de wereldwijde coalitie om ISIS te verslaan nog steeds bestaat, weet IS dat de wereld de boodschap begrijpt. Elk jaar geeft de coalitie een communiqué uit, waarin de IS-activiteiten in haar provincies worden geschetst en de leden opnieuw worden bevestigd vastbesloten om de extremisten uit te schakelen of op zijn minst in bedwang te houden (gezamenlijk communiqué van de ministers van de wereldwijde coalitie om ISIS te verslaan 2023).

Er wordt volop gespeculeerd over de organisatiestructuur van de provincies, de onderlinge communicatie en hoe ze worden gefinancierd. Elke regio lijkt een zekere operationele onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid te hebben om middelen te vinden (menselijke, materiële en financiële), een situatie die ongetwijfeld wordt gedreven door inspanningen van de coalitie om communicatiestromen, geld en strijders te verstoren. IS heeft zelfs moeite gehad om zijn propagandaboodschap levend te houden. Ooit een effectief middel voor rekrutering en berichtgeving, zijn sociale media zeer restrictief geworden, waardoor het moeilijker wordt om gewelddadige videoclips te plaatsen en moslims uit te nodigen om de "reis naar de jihad" te maken (Taub 2015; Mazzetti en Gordon 2015). Ook het leiderschap van IS is sterk verzwakt, zowel symbolisch als in menselijk opzicht. Elke keer dat een kalief, de fundamentele claim van IS-gezag over de moslimwereld, wordt genoemd, wordt hij aangevallen en gedood door coalitietroepen. Provinciale leiders en andere bekende militante moslimactoren zijn ook van het slagveld gehaald. Natuurlijk komen er uiteindelijk vervangers uit de gelederen (hoewel er op het moment van schrijven nog geen nieuwe kalief is geïdentificeerd), maar de constante angst om het doelwit te zijn, tast het moreel aan en ondermijnt het beheer van de jihad.

PROBLEMEN / UITDAGINGEN

Met de ondergang van het kalifaat is IS teruggekeerd naar de wortels van de jihadistische terroristische organisatie, maar de omstandigheden zijn veranderd en het is belangrijk om de implicaties voor de huidige wereldwijde jihadistische scene en de strijdkrachten die ertegen zijn opgesteld, in ogenschouw te nemen. Aanvankelijk slaagde IS erin door in te spelen op de reeds bestaande politieke en sociale spanningen en deze te verergeren en de opkomst ervan in Irak en Syrië te vergemakkelijken. Net als zijn mondiaal-jihadistische voorvader Al-Qaeda opereerde IS opportunistisch, profiteerde het van zwakke staten en oefende het druk uit op etnische en sektarische verdeeldheid. In reële zin hangt het voortbestaan ​​ervan af van het voortzetten van deze strategie, maar het moet nu worden geïmplementeerd in verschillende omgevingen in Afrika, het Midden-Oosten en Centraal-Azië, waarbij elke provincie of aangesloten groep een semi-onafhankelijk commando en controle heeft. Anders gezegd, IS functioneert momenteel als een transnationale terroristische of misdaadorganisatie met op zichzelf staande, zelfvoorzienende cellen. De cellen passen zich aan hun respectieve omgevingen aan, creëren niches in het sociaal-politieke en criminele landschap, sluiten waar nodig tijdelijke allianties, voeden zich met het land en beramen kansen om toe te slaan. In dit scenario kan 'wereldwijd terrorisme' moeilijk te onderscheiden zijn van de bestaande sociale en politieke realiteit die regeringen en wetshandhavingsinstanties over de hele wereld uitdaagt. En het tegengaan van de dreiging van IS, samen met die van andere terreurgroepen, wordt complexer, genuanceerder en kostbaarder, in die mate dat veel regeringen en burgers zijn gaan accepteren dat, terwijl de officiële "War on Terror" is beëindigd, de onofficiële gaat onverminderd door. Natuurlijk is het dreigingsniveau afgenomen en de dreiging zelf geëvolueerd, maar IS blijft een bron van sociale, politieke, economische en culturele instabiliteit, vooral voor degenen die in de directe omgeving van de provincies of aangesloten groepen wonen.

De wereldwijde coalitie om ISIS te verslaan zal dus niet snel of misschien ooit de overwinning kunnen uitroepen. Het kan alleen maar hopen grootschalige aanvallen te voorkomen, de impact van kleinere aanvallen te verzachten en door te gaan met langdurige inspanningen op het gebied van terrorismebestrijding, zowel hard als zacht. Westerse landen (degenen met voldoende middelen) hebben de technologische bewakingscapaciteit ontwikkeld om toekomstige aanslagen te verstoren of te voorkomen, maar alleen nadat ze het soort terroristisch geweld hebben meegemaakt dat andere landen nog steeds teistert. Zoals een inzichtelijke analist opmerkt: "staten met goede middelen zullen in staat zijn om hun bestelling te kopen, terwijl zwakkere dat niet zullen doen" (Hegghammer 2021 52). En de kosten van IS gaan veel verder dan terrorismebestrijdingsmaatregelen. Het verlies aan mensenlevens en schade aan infrastructuur in Irak en Syrië moet nog worden gekwantificeerd. Irak is de moeilijke weg van herstel ingeslagen en probeert essentiële diensten, effectief bestuur en nationale eenheid weer op te bouwen; het helen van de diepe kloof tussen soennieten en sjiieten in het land heeft geen gemakkelijke kortetermijnoplossing. Syrië is allesbehalve een mislukte staat, met delen van het grondgebied onder controle van Turkse, Koerdische en rebellentroepen, samen met een overblijfsel van IS-strijders; de regering-Assad probeert haar paria-status af te werpen, althans in de Arabische wereld, maar heeft haar politieke overleving te danken aan Iran en Rusland en is financieel afhankelijk geworden van internationale hulporganisaties.

Vluchtelingen uit Irak en Syrië, in de honderdduizenden, zijn verspreid over de regio, en het aantal binnenlandse ontheemden is even hoog; velen zullen nooit meer terugkeren naar hun oorspronkelijke huizen. Toegegeven, IS is niet verantwoordelijk voor alle chaos die de twee naties heeft omhuld. De burgeroorlog in Syrië begon jaren voordat IS zijn kalifaat vestigde, en Irak had decennia van autocratisch wanbestuur, buitenlandse bezetting en burgerlijke onrust doorgemaakt. Zoals opgemerkt, heeft IS deze instabiliteit aangewakkerd om voet aan de grond te krijgen bij de Salifi-jihadisten. Directer verbonden met jaren van IS-oorlogvoering / staatsvorming is het onopgeloste probleem van hoe om te gaan met gevangengenomen IS-strijders en hun families. Ongeveer 60,000 tot 70,000 gevangenen, waaronder veel kinderen, worden vastgehouden in twee kampen in Noord-Syrië, al-Hol en Roj, door de door de Koerden geleide Syrische Defensiemacht. Onder de strijders bevinden zich zowel Syrische als buitenlanders, en hetzelfde geldt voor familieleden. Pogingen om buitenlanders te repatriëren verlopen traag, waarbij veel landen aarzelen om geradicaliseerde strijders of hun families te hervestigen. Degenen die het probleem onderzoeken, melden dat gerepatrieerde kinderen zich goed aanpassen als ze de kans krijgen, vooral kinderen onder de twaalf, maar "veel regeringen weigeren deze jonge staatsburgers terug te nemen, daarbij verwijzend naar bezorgdheid over de nationale veiligheid of uit angst voor publieke terugslag" (Becker en Tayler 2023). Er is geen gerechtelijk proces ingesteld om uit te zoeken wie van de gedetineerden vervolgd of anderszins gerehabiliteerd zou kunnen worden, en nu de repatriëringen vastgelopen zijn, is de situatie een mensenrechtencrisis geworden. De omstandigheden in de kampen zijn erbarmelijk en vormen een potentiële voedingsbodem voor het radicalisme waar de coalitietroepen zich tegen verzetten en, idealiter, voornemens zijn. De vrees dat strijders zouden kunnen ontsnappen en de jihad voortzetten, is wijdverbreid. "Het is een hels probleem", aldus een beveiligingsexpert, "en totdat de internationale gemeenschap samenkomt om dit op te ruimen, is het een bom die wacht om af te gaan" (Lawrence 2023).

Tot slot nog een opmerking over de islamistische politiek die aanleiding gaf tot IS en haar propaganda en verklaarde bestaansreden informeert. Centraal in het islamisme staat het verstrengelde idee dat 1) de islam (breed begrepen) alle essentiële leringen en waarheden biedt die moslims en moslimgemeenschappen nodig hebben om te overleven en te slagen in de moderne wereld, en 2) het westerse pad van seculiere ontwikkeling onverenigbaar is met de islam en islamitische identiteit. Op één manier bekeken, is dit een simpele bewering van moslimauthenticiteit en van de noodzaak om een ​​moderne manier van leven uit te werken die verenigbaar is met islamitische waarden. Maar de bewering ontstond in een tijd dat de meeste leiders van landen met een moslimmeerderheid, waarvan er vele onder koloniale heerschappij leefden of hadden meegemaakt, ontwikkelingsprogramma's en soms retoriek begonnen over te nemen die het zogenaamde 'westerse model' imiteerden. Als gevolg hiervan kwamen islamisten naar voren als stemmen van de nationale oppositie, degenen die het reguliere denken over zowel religie als politiek in de moderne wereld uitdaagden. Gematigde islamisten gingen verder met het onderwijzen van de voordelen van de islam als een weg naar verlossing en moderne welvaart en bekritiseerden de mislukkingen van westerse bestuurssystemen (kapitalisme, communisme, socialisme) die in hun respectieve naties waren aangenomen; militante islamisten, moe geworden van de schijnbare mislukkingen van deze systemen en de anti-islamitische onderdrukking van heersers, schakelden over van lesgeven naar het zwaard of AK-47. IS en andere jihadistische organisaties hebben de ooit op de natiestaat gerichte stem van de islamistische oppositie, gesteund door goedbewapende milities, op het wereldtoneel geduwd, waardoor het islamisme is veranderd in een ideologische vangst voor moslimmobilisatie en -verzet. Wat een strijd was geweest om de islamistische politiek te normaliseren binnen het kader van natiestaten met een moslimmeerderheid, is dus een wereldwijde inspanning geworden om jihadistische vuurstormen te blussen die werden aangewakkerd door mislukkingen van natievorming, economisch onrecht en ongelijkheid tussen de ontwikkelde en de ontwikkelingswereld. Dergelijke grootschalige en complexe problemen liggen buiten het bereik van de Global Coalition to Defeat ISIS, ook al hebben veel van haar leden, zowel in de moslimwereld als in het Westen, hieraan bijgedragen.

AFBEELDINGEN

Afbeelding #1: IS-strijdvlag.
Afbeelding #2: de radicale inleiding van Sayyid Qutb, Mijlpalen.
Afbeelding #3: Abu Musab al-Zarqawi.
Afbeelding #4: Abu Bakr a-Baghdadi.
Afbeelding #5: Osama bin Laden.
Afbeelding #6: een Jordaanse piloot levend verbrand in een kooi.
Afbeelding #7: een probleem van Dabiq,

REFERENTIES

Becker, Jo en Letta Tayler. 2023. "De slachtoffers opnieuw tot slachtoffer maken: kinderen die onwettig worden vastgehouden in Noord-Syrië." Human Rights Watch, Januari 27. Betreden via  https://www.hrw.org/news/2023/01/27/revictimizing-victims-children-unlawfully-detained-northeast-syria op 25 juni 2023.

Bin Laden, Osama. 2005. Berichten aan de wereld: de verklaringen van Osama bin Laden, onder redactie van Bruce Lawrence, vertaald door James Howarth. Londen: Verso.

Bunzel, Cole. 2021. "Al Qaida versus ISIS: de jihadistische machtsstrijd in Afghanistan." Buitenlandse Zaken, September 14. Betreden via  https://www.foreignaffairs.com/articles/afghanistan/2021-09-14/al-qaeda-versus-isis?utm_medium=promo_ op 25 juni 2023.

Cockburn, Patrick. 2015. De opkomst van de islamitische staat: ISIS en de nieuwe soennitische revolutie. Londen en New York: Verso.

Creswell, Robyn en Bernard Haykel. 2015. "Battle Lines." The New Yorker, juni 8: 102-08.Dabiq. Geeft 1-9 uit.

Devji, Faisal. 2005. Landscapes of the Jihad: Militancy, Morality, Modernity. Ithaca, NY: Cornell University Press.

Doxee, Catrina, Jared Thompson en Grace Hwang. 2021. Onderzoek naar extremisme: Islamitische Staat in de provincie Khorasan (ISKP). Blogpost, Centrum voor Strategische & Internationale Studies. Toegankelijk vanaf https://www.csis.org/blogs/examining-extremism/examining-extremism-islamic-state-khorasan-province-iskp op 25 juni 2023.

Hamid, Shadi. 2016. Islamitisch Exceptionalisme: hoe de strijd om de islam de wereld verandert. New York: St. Martin's Press.

Haykel, Bernard. 2009. "Over de aard van het denken en handelen van salafisten." Pp. 33-57 inch Wereldwijd salafisme: de nieuwe religieuze beweging van de islam, onder redactie van Roel Meijer. New York: Columbia Universitaire Pers.

Hegghammer, Thomas. 2021. "Verzet als het zinloos is: de oorlog tegen terreur versterkte staatsmacht." Buitenlandse Zaken 100: 44-53.

Instituut voor Economie & Vrede. 2023. Global Terrorism Index 2023: de impact van terrorisme meten. Sydney, Australië. Toegankelijk vanaf https://www.visionofhumanity.org/resources op 25 juni 2023.

Islamitische staat rapport. Geeft 1-4 uit.

Jones, Seth G., James Dobbins, Daniel Byman, Christopher S. Chivvis, Ben Connable, Jeffrey Martini, Eric Robison en Nathan Chandler. 2017. Het terugdringen van de Islamitische Staat. Santa Monica, Californië: Rand Corporation. Toegankelijk vanaf https://www.rand.org/pubs/research_reports/RR1912.html op 25 juni 2023.

Kenney, Jeffrey T. 2006. Moslim rebellen: Kharijites en de politiek van extremisme in Egypte. New York: Oxford University Press.

Lawrence, JP 2023. "ISIS-strijders en families onder bewaking in Syrië vormen een 'probleem uit de hel' voor Amerikaanse troepen." Stars and Stripes, April 10. Betreden via https://www.stripes.com/theaters/middle_east/2023-04-10/isis-prison-syria-military-centcom-9758748.html op 25 juni 2023.

Mazzetti, Mark en Michael R. Gordon. 2015. "ISIS wint de Social Media War, VS concludeert." The New York Times, Juni 13, A1.

McCant, William. 2015. De ISIS-apocalyps: de geschiedenis, strategie en dag des oordeels van de islamitische staat. New York. St. Martin's Pers.

Olidort, Jacob. 2016. In het klaslokaal van het kalifaat: leerboeken, begeleidende literatuur en indoctrinatiemethoden van de Islamitische Staat. Washington, DC: het Washington Institute for Near East Policy. Toegankelijk vanaf https://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/inside-caliphates-classroom-textbooks-guidance-literature-and-indoctrination op 25 juni 2023.

Roy, Olivier. 2004. Geglobaliseerde islam: de zoektocht naar een nieuwe ummah. New York: Columbia University Press.

Schmidtt, Eric. 2015. "Een inval op ISIS levert een Trove of Intelligence op." The New York Times, Juni 9, A1.

Taub, Ben. 2015. "Reis naar Jihad." The New Yorker, 1 juni: 38-49.

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. 2015. "Veiligheidsraad veroordeelt ISIL-terroristische aanslagen 'ondubbelzinnig' en neemt unaniem tekst aan die bepaalt dat extremisten een 'ongekende' dreiging vormen." Vergaderverslagen, Veiligheidsraad. Verenigde Naties. Toegankelijk vanaf https://press.un.org/en/2015/sc12132.doc.htm op 25 juni 2023.

Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten. 2023. Gezamenlijk communiqué van ministers van de wereldwijde coalitie om ISIS te verslaan. Medianota, 8 juni. Betreden via https://www.state.gov/joint-communique-by-ministers-of-the-global-coalition-to-defeat-isis-3/ op 25 juni 2023.

Weiss, Michael en Hassan Hassan. 2015. ISIS: In het Army of Terror. New York: Reagan Arts.

Wright, Lawrence. 2006. "Het meesterplan." The New Yorker, 11 september: 49-59.

Publicatie datum:
29 juni 2023